Over drie dagen zit er weer een Klokhuisblad in elkaar. Enerzijds mis ik geurende 2,5 week vele pretjes en uitjes, anderzijds vind ik het heerlijk om mij op het (kleurige!) werk te concentreren dat ‘opmaken’ heet. Daar komt ook nog wat redigeerwerk bij als de zinnen erg krom of cryptisch zijn. Hoewel dit laatste niet mijn opdracht is, kan ik dit domweg niet laten.
Hoewel ik nog druk ben, wil ik hier een gedicht van Mandela veiligstellen. “Het wordt tijd dat de wereld hem laat gaan”, las ik ergens.
Hoewel ik zijn godsovertuiging mis, raakt dit gedicht me zeer. Het past perfect in onze landsaard van “Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg” en “afgehouwen koppen die boven het maaiveld uitsteken”. Die verdomde nivelleringsdrang die hier werd en wordt gepropageerd vanwege gelijke kansen voor ongelijke mensen (contradictio in terminis?) leidt vooral tot schandalen, financiële rampen en malversaties. Beslissingen door ijdele mensen die meer machtsbelust zijn dan kundig, hebben van de democratie een frauduleuze chaos gemaakt.
ALS DE ZON
Onze diepste angst,
is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist
onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het licht in ons
is wat we het meeste vrezen.
We vragen onzelf af:
Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd, geweldig te achten.
Maar waarom zou je dat niet zijn.
Je bent een kind van God.
Je dient de wereld niet
door jezelf klein te houden.
Er wordt geen licht verspreid,
als de mensen om je heen,
hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.
We zijn bestemd om te stralen,
zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is
te openbaren.
Die glorie is niet slechts in enkelen,
maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons licht laten schijnen,
schept dat voor de ander
de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn,
zal alleen al onze nabijheid
anderen bevrijden.
Nelson Mandela