Jarenlang gingen we met vijf vriendinnen en zeven honden elke zaterdagmorgen naar het bos. We vormden een onafscheidelijke roedel. De saamhorigheid groeide dermate dat we tweemaal een huis op Terschelling huurden voor minstens een week. Het kostte moeite een huisbaas te vinden die ons, vijf vrouwen met zeven honden, onderdak durfde te geven, maar er werd niets vernield of bevuild en er viel geen onvertogen blaf of woord. Integendeel, we stalen de show als we met de hele club uit wandelen gingen. Beide logeerpartijen op Terschelling waren één groot feest.
Het bulletje Phy was de eerste die ons ontviel. Daarna de witte herder Holly die weken bij ons logeerde terwijl haar baasje nieuwe heupen kreeg en zijzelf doodziek was en verpleegd moest worden. Yoeko heeft de eerste week steeds tegen haar aangelegen, duwtjes en neusjes gegeven om haar op de been te krijgen, wat lukte. Daarna heeft ze nog best een goede tijd gehad in haar eigen huis. Vorig jaar overleden kort na elkaar de labradors Milou en Djurre. Gisteren heeft de laatste labrador, de onverstoorbare Boophus, de geest gegeven.

Boophus was een kalme, waardige hond die hier regelmatig een nachtje verbleef, en Yoeko speelde ook vaak bij hem. Zijn enige ondeugd was dat hij alles bietste en vrat, van zakjes thee tot en met klonten muizengif. Het was altijd opletten geblazen en dan was hij je nog te slim af. Yoeko en Boophus waren zeer op hun gemak bij elkaar, deden samen met één kluif die ze beurtelings beknaagden en ze sliepen op één kussen. Maar Booph kon aan geen vijver of plas voorbij, panneerde zich na afloop met zand, schudde even, en was dan weer kraakhelder. Hij was trouwhartig, gehoorzaam, ondeugend en gezellig. Mijn Yoeko en de witte herder Tinka, zijn de enige twee die over zijn maar ze zien elkaar nog maar zelden.