 |
|
Terug naar Log
Aan bowlen heb ik de beste herinneringen. Toen ik door de kunstijsbaan werd ingehuurd om de uitbreiding met bowlingbanen, squash en tennishallen te promoten had ik nog nooit een bal of baan gezien. Om mij in te werken nam de directie mij tussen de middagen mee naar een concurrerend centrum waar wij onder het genot van een hartverwarmertje - dat waren nog eens vrolijke tijden - een partijtje gooiden.
Toen de bouw in eigen huis zijn voltooiing naderde mocht ik banen testen. Ik zat ingekwartierd op de kamer van het hoofd technische dienst omdat er elders geen plek voor me was. Hij moest achter de schermen het mechaniek afstellen waarmee de kegels werden opgezet en ballen werd teruggerold naar de approach. Hij had technische helpers voldoende maar die waren te duur om ballen te gooien.
Ondertussen was ook al een instructeur ingehuurd die geen bal te doen had omdat er nog geen klanten waren. Zijn voornaamste taak bestond uit het ondersteunen van de technische dienst omdat hem verstand van zaken werd toegekend. Hij was een bemoeial van nature en kwijnde weg van al dat eenzaam gooien. Zo werd ik geleidelijk zijn prooi. Voor nop en niets leerde ik de fijne kneepjes, waarbij ik waakzaam bleef dat hij mij niet kneep, de engerd.
Er ging een wereld open maar lekker gooien was er niet bij. Let op je swing, tel de plankjes, foute release, niet overconcentreren, te grote curve, te kleine curve, te diep door de knieën of niet diep genoeg, niet overcompenseren, juist overcompenseren, alweer die swing, swing, swing. Ach, hoe leefde hij op en voelde ik me klein. Niettemin speelde ik tussen de middagen met de directie de sterren van de hemel. Die oud-militair, zei de directeur dan, heeft jou voorgoed bedorven. Doettie expres om mij een minderwaardigheidscomplex te geven!
(wordt vervolgd)