 |
|
Terug naar Log
Door een ontwakend mistig landschap vanmorgen naar de abdij in O. gereden. Fototoestel vergeten. Jammer want winterbomen langs rivieren hebben mysterieuze silhouetten. Verder kun je het landschap elke keer minder landschap noemen. Weer nieuwbouw, nieuwe antennes, wegen, industrieterreinen, kranen. Er is weinig ongerepts over.
Precies om half tien de abdijkerk ingeschoven waar een gezongen mis begon. Benedictijnen besteden nog aandacht aan zingen. De kerk was warm en het rook er behaaglijk. Van de 48 plaatsen die er voor de monikken ooit waren, zijn er nog 16 bezet. De jongste monnik is 70+ en er komen geen intreders bij. Het klooster sterft langzaam uit.
Geleidelijk dooft de vlam en worden landerijen, boekbinderij en schildersateliers gesloten of aan anderen verpacht. Broeder M. houdt op z'n eentje de pottenbakkerij nog gaande, maar omdat hij ook ziekenbroeder is heeft hij steeds minder tijd. Hij blijft ook de zieken bezoeken die in verpleeghuizen hun laatste dagen slijten. Hij is er verdrietig van dat ziek en gezond niet in één communauteit kan blijven wat bij Benedictijnen altijd regel is geweest.
Bijzondere ervaring om daar weer te zijn en in de refter een warme maaltijd te mogen meeëten terwijl er ondertussen verhandelingen worden voorgelezen over de invloeden van Thomas Mann en Céline. Opvallend is dat kloosterlingen over het algemeen heel wat minder vroom zijn dan wereldheren op de kansel.