Misdruk oktober 2001
Archief Index Log
06 oktober, 2001
Verjaardag
Vandaag was mijn vader zaliger jarig. We keken elkaar vanmorgen dankbaar aan dat hij geen feestje meer verwachtte. In de loop der jaren waren aardigheden tot nogal belastende rituelen uitgegroeid. Het eerste jaar van een lange reeks was mijn moeder ziek en konden we niet uit eten, wat altijd de gewoonte was geweest. Geeft niks, zeiden we troostend, we komen toch en brengen wel een lekkere schotel mee.
Zo geschiedde en het was naar omstandigheden erg gezellig.
Een half jaar later belde mijn moeder zuchtend dat ze zo tegen haar eigen verjaardag opzag en niet uit eten wilde. Ze wilde liever door ons worden verwend. Niet erg, zeiden wij, we maken wel weer iets lekkers. Kunnen jullie soms ook je eigen glazen meebrengen?, vroeg ze, dan hoeven we niet zo lang af te wassen en de onze zijn trouwens kapot.
Behalve de feestelijke hapjes sleepten wij nu ook het glaswerk mee.
Weer een jaar later waren we zover dat onze gerechten beter bevielen dan een restaurant. Nu brachten we behalve opgemaakte schotels en glazen, ook borden mee, bestek en servetten. Alles in keurige kratjes waarin de vaat weer vuil mee terug kon. Afwassen in hun piepkleine keuken die tot de nok toe vol stond was al helemaal geen pretje.
Later kwamen er ook nog koffiekopjes en thermoskannen koffie bij omdat we in hun keuken onze kont niet konden keren en nee, er mocht niets worden weggegooid. Verjaardagsfeestjes waren behoorlijke verhuizingen geworden waaraan we, boodschappen en koken meegerekend, dagen bezig waren. Zij vonden het prachtig en telkens met de gedachte dat dit de laatste verjaardag kon worden, hielden we dit eindeloos vol.
Maar elke zaliger verjaardag kijken we elkaar dankbaar aan dat we geen feestje meer hoeven maken.
no 396, 23:02 uur, daglink (0)
Zaterdagmorgenoverpeinzingen
De weblogs boeien me niet, maar de mensen die ze schrijven. Everdien van Clockwise schreef daar ook al iets over. Alleen kan het mij niet zo schelen hoe de schrijvers eruit zien. Nog minder of ze wel zijn wie ze zeggen. Achter elk log steekt een karakter dat als een schaduw meeschuift met de schrijver. Dit vind ik het spannendste. Want ook de echte, ouderwetse, onvervalste weblogger verraadt indirect zijn zieltje, al denkt hij zelf van niet.
Niet wat iemand onthult maar hoe dit gebeurt maakt loglezen spannend, ongeacht web-, leef- of lijf. Schuchter, brutaal, ondeugend, uitdagend of kribbig, het worden allemaal feuilletons die de levenslust van de logger verraden. Gemiddeld constant, maar soms met koortsige of onderkoelde halen. Als iemand anders schrijft dan gewoonlijk denk ik meteen 'hee, zou die wat mankeren?'.
Het kan me niet schelen of de stijl weloverwogen, ongeremd, droog, sappig, humoristisch is of doorweven met een flinke dosis zelfspot. Of het weblog, leeflog, lijflog of neplog is maakt me ook geen biet uit. Wie onderhoudend schrijft, al is het over niks, heeft mijn sympathie. Zeurders en narcisten zonder zelfkritiek natuurlijk daargelaten. Maar met deze laatste zin beland ik in de gevarenzone modderpoel, o jee, en het is zaterdagmorgen. We houden het fijn.
Maar de zon schijnt heftig. De laatste rode waterlelie staat te vlammen op het water. Nog altijd gaan er grote libellen voor het eerst op de wiek. De duiven trippelen parmantig tussen hoog opgeschoten bosgras in gezelschap van een koppel roodborst. De eik wappert al zijn afgeleefde blad de vijver in en jonge salamanders zijn ondertussen hun roerende kieuwkuifje kwijt.
Tosti bakken en met de boterham in de hand m'n schepnet zoeken. Het leven is goed. Zelfs oorlogsdreiging went evenals vluchtende Afghanen. Bij elk bericht over aanval denk ik 'het zal wel'. Niets minder consistent dan de mens. Wat hij zich het ene moment heftig aantrekt ploegt hij het volgende vakkundig onder.
God straft meteen want de zon is in ene achter een wolk verdwenen en er komen een massa vuile wolken aan. Het weer lijkt erg veel op het echte leven.
Nog even en er is hier ADSL. Voor het eerst kreeg ik danig op mijn lazer vanwege de nota die inderdaad alle spuigaten uitloopt. Psychologisch goed uitgekiend moment omdat ik kon denken: tanden nog eventjes op elkaar schat want het leed is bijna geleden. Maar ik zei: je moest eens weten hoe vaak ik niet zit te surfen en wat ik allemaal moet laten schieten...
no 395, 12:32 uur, daglink (0)
05 oktober, 2001
Tosti's
Toen we hier kwamen wonen was er nog geen gas. We lieten ons vlammetjesfornuis achter in het oude huis (gekocht door ene MvR, Amerikadeskundige - doet verder niet terzake) en kookten elektrisch verder. Ging heel niet beroerd. Het enige dat wij misten was het oude tosti-ijzer.
Tosti's buiten de deur, no way! We hadden een vracht fantastische recepten van eigen hand waar geen kok aan kon tippen. Met kaas en plakjes peer, pruim, ananas, ui of schijfjes gember. Met kaas en ketchup of satehsaus, al dan niet met paprika. Tosti's besmeerd met appelstroop of jam en dan een blauwe kaas ertussen. Of de combinatie pindakaas met hagelslag. Nou ja, alles deugt mits het maar tussen brood blijft plakken.
Het bezwaar van elektrische tosti-apparaten is dat ze te nette bammetjes maken. Van die elegante eenhapshapjes. Ze persen de sneetjes behalve langs de randen, ook overdwars op elkaar opdat je ze doormidden kunt breken. Daar heb je dus niks aan want dan past er niks tussen en dat is pas lekker.
Loop ik vanmiddag de Kijkshop binnen voor een haarföhn, sta ik even later met een kleine tosti-bakker buiten. Vanwege de vakjes zonder verdeelschot. Thuis pas gemerkt dat ik de hele föhn was vergeten. Hus enthousiast en van de weeromstuit verse tomatensoep gaan maken. Ik me geconcentreerd op ouderwetse tosti's. Kaas met appel en cumberlandsauce. Het ding bakt langzaam wat juist goed is. De appel was gloeiend heet en gaar. Heerlijk!
no 394, 22:59 uur, daglink (0)
Trots
Apetrots! Geheugenmodule in iBook zelf vervangen. Klepje weg, batterij eruit, machine omdraaien, toetsenbord los, airport kaartje eruit, klepje eraf, geheugen eruit, nieuwe module erin, en dan de hele route gespiegeld weer terug met van die fijne vingertjes. Op zich geen kunst maar blijft de vraag of het beestje na het gefrummel in zijn mini-interieurtje nog wil lopen. En dat doet hij. Badend in nieuw geheugen. Anson, heb dank voor het gidsen. Nu fase 2 nog. Harddisk vervangen.
no 393, 18:39 uur, daglink (0)
Geur
Loggen schiet er even bij in. Nu de meubels nog steeds van hun plek staan ben ik begonnen parket in de boenwas te zetten. Lekker werk, lekkere geur. Behalve als je bureau als een burcht in het slagveld staat en de zware geur van terpentine van alle kanten opdringt. De dieren verlieten gisteravond een voor een hun geliefde plekje aan mijn voeten. Zij waren verstandig. Ik ging de kamer pas uit toen ik misselijk begon te worden. Vanmiddag leek het mee te vallen, maar weer is mijn voetvolk na even liggen weggeslopen.
no 392, 17:03 uur, daglink (0)
Nuttig
Primafoon heeft verloopjes voor niet passende stekkertjes. Klacht is bekend. Toen ik aan de hulplijn beschreef hoe het hier in elkaar stak en of links in ons geval ook rechts kon wezen, was de reactie: zeker een doehetzelver aan de slag geweest? Zeker niet. Hus komt niet verder dan zo'n enkele keer een kabel doorknippen of -zagen, wat in ons oude huis vol later aangebrachte touwtjes niet moeilijk is, maar dan belt hij geheel overstuur de betreffende instantie om de averij te restaureren.
Dat ze zeggen dat de aansluiting niet kan zitten zoals ik uitleg dat hij zit, is tekenend. Mevrouw is een vrouw en heeft er natuurlijk de ballen verstand van. Dit zegt hij niet maar je hoort hem denken, die weetal aan de telefoon. Maar daar heeft deze muts toevallig iets op gevonden. Duikt dadelijk met haar digitale klikklak de kelder in waar de leiding binnenkomt (onmogelijk mevrouw, dit doen wij nooit) en waar de diverse kastjes zitten. Gewapend met verbluffende foto's die geen tegenspraak dulden, op naar de Primafoon!
Behalve leuk is een digitale camera ook nuttig!
no 391, 11:51 uur, daglink (1)
04 oktober, 2001
Moorkop
Heten chocolabestreken soezen met slagroom erin nog wel moorkop? Ik zie me niet goed bij de bakker vragen: "mag ik twee moorkoppen van u?" Krijg ik een boei van een kop van. Discriminerende taartjes uit lang vervlogen dagen. Maar hoe heten die dingen dàn tegenwoordig?
Nee, ik hoef ze gelukkig niet te halen maar stèl. Ik kwam alleen op het idee omdat ik mijn dierendagroedel bekeek en tevreden constateerde dat zij geen beloning verdienden maar wij die al jaren hun bakjes vullen, aaitjes en vitaminen verstrekken, ongelukken soppen en vergeven. Ach, 't zijn toch een soort kinderen geworden.
Ik dacht, daar nemen we een tractatie op, maar ik houd niet eens van slagroom. Hoe kom ik op het idee van een moorkop? 't Zullen de Afghanen wel weer wezen.
no 390, 15:11 uur, daglink (1)
Splitter
Nou, de KPN heeft zijn ASDL-pakketje afgeleverd. Kind kan de was doen met die splitter.
Tenminste, als in ons ouderwetste NT1-kastje (model S1) geen brede plugjes zouden zitten die niet in de smalle gaatjes van de splitter passen en als inderdaad niet de linker kabel (zoals in de gebruiksaanwijzing staat) de ISDN zou zijn, maar de rechter, wat ik vermoed omdat die draad naar boven naar mijn kamer gaat. De linker kabel verdwijnt in een ISDN Moduvox 2a en hieraan zitten helemaal niet van die stekertjes. Alles door onvervalst KPN aangelegd. Erg spannend allemaal.
no 389, 14:42 uur, daglink (0)
Ten onder
Dierendag, was het eerste woord dat ik opving toen ik vanmorgen uit het dons kroop. Nog voordat ik vernam dat medisch directeuren veertig procent meer gingen verdienen. Merkwaardig landje krijgen we hier waarbij het woord merkwaardig een eufemisme is.
Dat kleuters vandaag mogen poezelen met hun langharig tuig ben ik niet tegen, al kijk ik er altijd van op dat dit maar eens per jaar wordt aangemoedigd. Vandaag wordt Fikkie geknuffeld maar morgen wordt hij aan de boom gebonden.
Schandelijk zijn de extra worsten en happen die onze Mopsies en Minoezen die toch al met te dikke penzen slepen krijgen ingegeven. De commercie wil wat. Een hond of kat in Holland vreet een dagrantsoen waarvan in arme landen een heel gezin kan leven.
De gezondheidszorg heeft bij mijn weten langdurig om ruimere middelen gesmeekt. In mijn argeloosheid dacht ik dat dit meerdere geld bestemd was om leed bij verpleegbehoeftigen te lenigen dat a-sociaal geworden was in onze welvaartsstaat.
Nog niet lang geleden meen ik gelezen te hebben dat het overdreven managen, met alles wat daar aan rompslomp nog bijkomt, artsen verhindert om hun werk naar behoren en nog met plezier te doen; dat ziekenhuizen te weinig mensen kunnen aantrekken omdat er geen budget voor is; huisartsen staken omdat ze zich voelen uitgebuit; thuiszorg finaal aan de grond is gelopen omdat er geen geld meer voor is.
Holland gaat nog eens aan managers ten onder, aan onderzoekscommissies, aan geregel en geritsel vanachter het bureau. Gewichtige baantjes waarbij je geen handen vuil hoeft te maken, laat staan uit de mouwen te steken. Bah! hier word ik nou depri van.
no 388, 11:07 uur, daglink (0)
03 oktober, 2001
Twijfel
De wereld begint knap bizar te worden. Zitten we met z'n allen te wachten tot de oorlog zal losbarsten op het scherm. Correspondenten zijn inmiddels ter plekke, camera's staan opgesteld, wij houden de buis met een slinks oog in de gaten en met z'n allen denken we: 'wanneer begint die oorlog nou?'
Welke oorlog, welke vijand, welke plek, welk leger, welke wapens? Ben ik wel goed bij mijn hoofd?
no 387, 22:00 uur, daglink (0)
Dialogen
Ohoo! Sinds tijden niet zo'n heerlijk boekje gelezen. Zo'n fijne onderkoelde humor en hoe geweldig lopen zijn dialogen. Kan menig schrijver met grote S een voorbeeld aan nemen.
Hij is op zijn gebied mijn absolute topauteur. Altijd geweest vanaf dat ik hem voorlas. Rennen naar de winkel. Het is kinderboekenweek. Het gaat om Guus Kuijer en het boekje heet 'Ik ben Polleke hoor!'.
no 386, 16:33 uur, daglink (0)
Verenigd
Verenigd Europa is maar een snippertje op de wereldkaart. Verenigd Europa samen met Rusland wordt al een stuk massiever. Dan komen we dicht bij de maat van Amerika. Gezamenlijk sterk tegen terrorisme, accoord. Maar hoe zal het verlopen als op een keer Eurpa het niet eens is met Amerika? 't Blijft spannend.
no 385, 13:13 uur, daglink (0)
Oude doos
Ook televisie gezien gisteravond? Hier met een halve blik en twee oren en het viel niet mee. Laat voor mijn part de helft van een feestprogramma door 'het publiek' uitkiezen maar stop er zelf ook iets behoorlijks in. Dat die eeuwige beelden van songfestivals niemand de oren uitkomen gaat er bij mij niet in. Vrijwel alles vond ik nogal voorspelbaar en gemakkelijk. Er zijn in vroegere jaren ook klasseprogramma's gemaakt met de beperkte technieken die er waren.
Al die versnipperde pret van gisteren moet 'het publiek' weinig voldoening hebben gegeven. Het meeste was al over voordat het was begonnen. Allicht, als je binnen zes uur vijftig jaar wil pakken. Ik zou zeggen: de gemiddelde zomer hangt van herhalingen aan elkaar die nog niet herhaald moeten worden omdat iedereen ze zich herinnert. Waarom dan geen tijd genomen iets uit de oude doos te halen? In zwart-wit alsjeblieft. Tjonge wat was dat mooi met die eenvoudige cameravoering!
Over oude doos gesproken. Ook om die bejaarde omroepsters moeten lachen? Nou ja, terwijl mijn ogen lachten kromden mijn tenen zich van vervangende schaamte. Omroepsters avant la féminisme, zullen we maar zeggen, die weinig van emancipatie hadden opgestoken. Misschien wel van binnen, maar van buiten won de ijdelheid het toch van zelfrespect. Niet alles was vroeger beter!
Wat ik de mooiste opname vond? La Callas! Wat een tragisch figuurtje toen al, en wat een gezegende stem kwam er uit dat kleine kreng. Niet dat ik haar timbre zo mooi vond met die metalige klank, maar haar meeslepende manier van tekst tot leven brengen is door niemand meer geëvenaard. Van deze opname werd ik stil.
no 384, 12:52 uur, daglink (4)
02 oktober, 2001
De poezewee
Men houde de rechterhand met de bal voor de rechterborst. Tenminste als men rechts is. Men staat ontspannen met de linkerheup naar voren en de linkervoet voor de rechter. Let nu op. Op het moment dat men het eerste pasje neemt duwt men de hand met bal naar voren. Terwijl die nog door de andere hand wordt wordt ondersteund ja. De linkerhand moet altijd weten wat de rechter doet en er zijn vier pasjes. Geen vijf dus of drie. Begrepen? Dit noemen we de push away.
Pas tijdens het tweede pasje verwijdert men de steunhand. De hand met bal zakt door het gewicht van de bal naar beneden en zwaait vanzelf naar achteren tot hij niet verder kan om tijdens het derde pasje ook weer vanzelf naar voren te komen, dus vooral niet lopen duwen of trekken. Hee daar, wel blijven lopen ja.
Terwijl men bij het vierde pasje door de knieën veert en de arm met bal zich naast de knie bevindt geeft men lift om de bal zijn curve mee te geven. Ik zei: lift, geen jens want dan schiet hij de goot in. De duim moet op dit moment met een plofje het duimgat verlaten. Zo niet, dan heeft men pech want dit doet verrekte zeer.
Zo was de les. Maar wanneer zijn vrouw, die van de 'denk om je lift', erbij moest blijven om op onze poezewee te letten, en ze sprak het woord doorlopend uit zonder ooit door hem gecorrigeerd te worden, konden we geen bal meer gooien van de ingehouden lach.
no 383, 17:21 uur, daglink (0)
Parlementair
Mevrouw huppeldepup-Mos, cda-bestuurster, die zich tot tweemaal toe gelukkig prijst. Hoorde ik het goed, vanmorgen op het nieuws of had ik nog een duffe kop? Hoe durft ze deze woorden in haar kippekop te halen. En dan verbaasd zijn dat mensen die echt iets te bieden hebben zich niet in zo'n wespennest begeven.
't Is dat het mijn partij niet is anders zou ik me er tegenaan bemoeien. Heb ik nu tijd voor en problem solving is m'n pakkie an. Eerst een paar manieren leren daar en dan het venijn uit de angels zuigen.
no 382, 12:40 uur, daglink (0)
Afscheid
Nu het uur nadert blijkt afscheid nemen een pijnlijker proces dan was te voorzien. Routine en daarmee samenhangende zekerheden vallen weg. Er waren jaren dat ik er continu aan trok. Bij alles wat ik zag, las of hoorde vroeg ik mij af of het nut had voor de club. Het voelt niet slecht deze gedrevenheid kwijt te raken. Alleen, nu het niet meer mag donder ik in een gat. Hoort erbij.
Onzin natuurlijk. Wie moed heeft te breken creëert ruimte voor zaken die minstens zo belangrijk zijn en altijd op later moesten wachten. Passies te over, 't wordt alleen zoeken hoe. Het gevoel nooit klaar te zijn was aan de ene kant opwindend, maar maakte ook dat ik ontelbaar veel zonnige dagen verleefde zonder zelfs maar naar buiten te kijken. Ben ik pas deze zomer gaan doen en er ging een wereld open. Nu nog leren weer rustig een boek te lezen zonder me schuldig te voelen.
Maar ik zal de mannen missen en het vergadergedoe waarvan ik niet hield omdat ik meer doener dan prater ben. Het eens per maand kamer opruimen opdat de vergadertafel kon worden opengeklapt. Zelfs de kleffe boterkoek die ik niet lekker vond. De enige troost is dat ook de mannen geen boterkoek meer zullen krijgen op hun nieuwe vergaderstek en dat mijn opvolgster nooit de voldoening zal smaken om van een vervallen boedel door keihard samen werken een bloeiend geheel te maken.
no 381, 12:30 uur, daglink (0)
01 oktober, 2001
Fatsoenlijk
Er bestaan ook nog wonderbaarlijk fatsoenlijke bedrijven. Planservice (ergonomisch kantoormeubilair) in Hedel bijvoorbeeld waar ik op 18 juli een werktafel bestelde, levertijd acht weken. Hij had er al lang moeten zijn maar het kwam vanwege de ramen goed uit dat hij op zich liet wachten.
Vrijdag voor de zekerheid eens gebeld of alles oké was en dat was het niet. Het blad was te vinden, het onderstel niet. Een vriendelijke juffrouw meldde dat ze de fabriek niet meer kon bereiken maar maandag meteen zou terugbellen. Ik kon niet helpen dat ik dacht 'het zal wel weer'.
Vanmorgen om punctueel 9:30 dezelfde juffrouw met duizend excuses want de fout lag geheel bij henzelf. Om het goed te maken mocht ik zeggen op welke dag ik de tafel afgeleverd wilde hebben. Ik noemde een datum en ze zei: we overleggen nog hoe laat, daar bel ik u nog over.
Een fout erkennen en ook nog iets aardigs doen om het goed te maken was de juiste toon om muziek te krijgen. Vandaar dat ik de naam maar even noem.
no 380, 17:43 uur, daglink (0)
Helemáál betoeterd
Sja, en vanmiddag vernomen dat de latten voor op de ramen geen levertijd weet-ik-veel hebben, maar nog besteld moeten worden. Schiet lekker op. We zijn de vierde week kamperen ingegaan.
Aannemer kwam kwam zowaar persoonlijk kijken en zei trouwhartig dat wij onze meubels wel terug mochten zetten.
Moeten ze er niet meer bij dan?, vroegen wij onschuldig.
Dat wel, maar het ergste was gebeurd nietwaar? Er hoefde toch alleen nog maar gezaagd, geschuurd en gelakt?
Oh, als dat alles is, beaamden wij. Alleen, doet de schilder dit dansend op meubels en hangend in de gordijnen?
Hij keek ons aan of we gek geworden waren. Dan zet u de boel toch weer opzij?
Onze beurt om hem aan te kijken of hij wel goed bij zijn hoofd was en vlot afwerken te verlangen. Issie nou helemaal betoeterd. Zodra wij de meubels terugzetten heeft niemand meer haast.
no 379, 17:17 uur, daglink (0)
Bowlen (2)
Toen de banen na weken tobben in goede staat verkeerden kwam het wedstrijdbowlen van de grond. De leraar ronselde geleidelijk teams van concurrerende verenigingen en bracht zijn vrouw met aanhang mee. Ze speelde geweldig maar kon haar mond nooit houden. Tegen rijp en groen riep ze op het moment suprême 'denk om je lift', waarmee ze je concentratie perfect wist te verstoren.
't Is een cultus hoor dat wedstrijdspelen met handschoentjes, baleinversterkte polsbanden, kniezwachtels, lapjes om de bal te poetsen en de ballen zelf natuurlijk. De een nog mooier, zwaarder en glimmender dan de ander. De banen hadden ook wat te verduren want na elke slechte worp was hij natuurlijk te glad of te stroef.
Tsja, H. en ik vormden een team met nog een vriend die nog niet goed kon bowlen. We hadden ook eigen ballen maar die van Tsja spande de kroon. Hij was tweedehands door de leraar aangedragen, zat in een damestas die op een theemuts leek, was van afzichtelijk zwart rubber met gekleurde streepjes en heette 'Alie'. Hij zag eruit of hij een ziekte had en we moesten altijd lachen als hij terug kwam rollen.
Soms speelden we fantastisch, soms heel beroerd. De wedstrijd kon ons eigenlijk niks schelen. We werden door serieuze teams meewarig aangekeken alsof we pijn behoorden te lijden aan verlies. Onze revanche kwam op de grote clubmatch. Zo overtuigd dat toch niemand ons serieus nam gooiden we volmaakt ontspannen prachtige partijen. De door iedereen begeerde beker waarvan wij niet wakker lagen kwam toen mooi in ons bezit.
no 378, 14:30 uur, daglink (2)
Archief Index Log
