Weg zijn de konijnen

't Is heel geleidelijk gegaan. Na jaren geen konijn te hebben gezien hadden we voor het eerst weer een voorjaar met uitbundig veel jongen die alles kort en kaal knaagden. Maar tegen de tijd dat we met hun aanwezigheid verzoend raakten en het gedartel van kleingrut zelfs grappig begonnen te vinden, vielen al de eerste lijken.

Binnen één weekend moesten we vijf stuks begraven. Ze zagen er zo goed en gaaf uit en hun ogen waren zo helder dat we eerst nog dachten dat ze door tuinliefhebbers uit de buurt vergiftigd waren. In de loop der weken kwam de hond regelmatig opnieuw dood konijn apporteren. We hebben er hier zo'n zestien begraven, want waar moet je ze anders laten?

Las ik vanavond over VHS, een vrij nieuwe konijnenziekte die zo'n tien jaar geleden vanuit China begon uit te waaieren. Had myxomatose in de jaren vijftig en zestig de konijnenstand al voor 80% uitgedund, VHS schijnt maar door 10% te worden overleefd.

Maar van onze welige kolonie heeft niet eentje het overleefd.