Het verboden Birma

Andere H. is teruggekomen uit Birma, het verboden te bereizen land dat hij per se wilde zien. Hij heeft ongelooflijk mooie foto's gemaakt en stond vaak om vijf uur 's morgens op om het ochtendlicht te vangen. We hebben zijn zeventien rolletjes dan ook ademloos bekeken terwijl hij vertelde over het regime.

Bezichtiging alleen via de geijkte paden. Wijk je daarvan af dan krijg je meteen een gids aan je broek die bepaalt waar jij je mag begeven. Communicatie met buitenland is nul komma nul. Internet verboden evenal GSM naar het buitenland. Telefoneren, faxen, idem. Auto's zijn er niet te koop, wegen worden niet onderhouden zodat de bevolking niets anders rest dan in het eigen dorp te blijven.

Duizenden stenen pagodes in het landschap die bekleed zijn met bladgoud. Stenen gebouwen zijn er zeldzaam. Vrijwel alles wordt opgetrokken uit bamboe of teakhout dat na zekere tijd vergaat. Verregaande ontbossing, ook daar. Kinderarbeid natuurlijk. En tòch, zei hij, kreeg hij niet de indruk dat de bevolking somber was of ondervoed.

Ze leven in communes bijeen, zijn zeer sociaal en weten niet beter. Door gebrek aan wegen en vervoer kan de jeugd niet wegtrekken naar de grote steden zodat de dorpen levendig blijven en de oudjes verzorgd. Alles staat in het teken van het Buddhisme, is ervan doordrongen. Birma schijnt rijk te zijn. Heeft vele mijnen waar robijnen en andere edelstenen worden gevonden.

Ik vroeg of hij in de tempels Heilige Birmanen had gezien. Had hij niet.