Ouwe sok

Kan ik geen boeken missen, jank ik bij het inruilen van m'n auto, van afgeleefde schoenen kan ik al helemaal niet scheiden. Zojuist met een snik mijn tot de stiksels gesleten, mandlekke, maar o zo behaaglijkhoge Clarks weggedaan. Definitief, want al tweemaal eerder na een dag missen weer uit de vuilzak gehaald. Vanavond korte metten gemaakt door ze met gekookte aardappels te vullen die nog in de koelkast stonden. Geprakt met jus, wel te verstaan. Ze gleden als gevulde aubergines mijn leven uit.

Ruilde ik ze vorige herfst al in tegen kistjes die binnen te zwaar en te warm bleken (vandaar dat ik de Clarcks weer nodig had) nu heb ik kalfsleergevoerde lichtgewichten gekozen die aanvoelen als gympen uit onze superdure bio-dynamische dorpswinkel, annex reform en aanverwanten specialiteiten.

De baas keek niet eens op van mijn geClarckte voeten, maar bij het bejaard en kostbaar uitziend echtpaar dat al wachtend ook op een pasbankje was neergestreken, hoorde ik de adem stokken en daarna gesmiespel. Ik bleek ook mannensokken aan te hebben. Niets van gemerkt vanmorgen. Toen ik de overtollige ruimte wat over de hiel had verspreid, snikte ik het uit terwijl de baas een ingehouden hinnikje liet horen. 'Die kunnen ook weg', sprak hij droog, 'want leergevoerde schoenen behoor je met blote voeten in te lopen om het leer zacht en vet te krijgen'.

De oude sok die mij misprijzend vanuit haar ooghoeken had opgenomen liet haar kaak van verbazing hangen. Ik rolde met elegante vingers en kromme pink alsof ik aan een porceleinen kopje nipte, een bal van beide sokken die ik met vaste hand de prullenmand in mikte. Daarna gaf ik haar een vriendelijk knikje.