De grote hoogte

Grote stilte omdat ik nog niet ben bijgekomen van die 700 foto's die ik zaterdagavond te zien kreeg. Beginnend in Peking op het hemelse plein, via keizerlijk paleis, terracotta leger, Chinese muur naat Tibet. De grote, onafzienbare ruigte vol kloosters, uitgesleten eeuwenoude rotspartijen, dorre vlakten, vlaggetjes, monikken, gekleurde lappen, keien, en daarboven de luchten van het schoonste en blauwste blauw ooit gezien.

Dan ineens de besneeuwde top van de Mount Everest met de achteloze mededeling dat die vanuit bed was genomen. Het nog dorre grensgebied op weg naar Nepal, gevolgd door uitbundig woekerend groen waarmee het land bezuiden de himalaya is getooid. Daar regenen alle wolken leeg voordat ze aan de grote klim beginnen.

De grote hoogte van 5000 meter heeft iets fascinerends. Etmalen lang hobbelend afzien, al dan niet slapend, tussen de wielen van sleetse vehikels die regelmatig lekke banden krijgen, luidde het commentaar. Kuddes op de kale vlakten, yaks en meren. Niemandsland tot waar aan de einder olifantachtige rotsen staan. Ik raak hier helemaal onrustig van en zou morgen willen vertrekken. Mocht ik ooit worden gereïncarneerd dan gaat mijn eerste reis naar Tibet.