De link
Waarschijnlijk dat jullie browser de URL naar Misdruk(3) nog in zijn cache heeft zitten en dat het nog even kan duren voordat je automatisch terecht komt bij Misdruk(4).
Waarschijnlijk dat jullie browser de URL naar Misdruk(3) nog in zijn cache heeft zitten en dat het nog even kan duren voordat je automatisch terecht komt bij Misdruk(4).
Bijna zomertijd.
Nieuwe zomer, nieuw geluid.
Nieuwe afgeslankte ik dus ook een nieuwe Misdruk voor de variatie.
We vertrekken straks volautomatisch naar Misdruk(4).
Wat lay betreft is hij nog in geen maanden klaar maar daar kunnen we niet op wachten. Ik zal geleidelijk aan het uiterlijk prutsen.
Ik heb na maanden stilstand weer zin om te loggen al lijkt het of ik minder tijd heb dan vroeger. Nu mijn oude Misdruk in het onvolprezen Movable Type toch reddeloos is vastgelopen vind ik het ook weer uitdagend om me in WordPress te verdiepen.
Laat ik de overstap vandaag maar wagen.
Laat ik maar vast bekennen dat ik Movable Type eerdaags de rug toekeer. Dit ooit zo prachtig programma heb ik vanaf versie 1 gebruikt. Aanvankelijk prima mee kunnen werken. Tot er ooit iets ongunstig veranderde in het programma of op de server. Daarna werd het hangen en wurgen bij elk postje. Veel gezocht maar nooit gevonden waar de fout precies was ingeslopen.
Meest recente versie van MT trachten te installeren, maar het lijkt er op dat provider en MT niet (meer) prettig samengaan. MT begint ook veel te commercieel te worden voor deze kleine private blogster.
Al dat fouten zoeken en vergeefs opnieuw installeren heeft me een hoop plezier in het loggen gekost. Binnenkort stap ik over naar WordPress, dat zich wel als een fluitje liet installeren. Alleen ziet het design er nog niet uit. Welk design? Dat weet ik ook nog niet.
Binnenkort volgt het verhuisbericht.
Oke, oke. KPN heeft nu ook schriftelijk bevestigd dat nummerbehoud met ingang van komende maandag een feit is, en niet pas over drie maanden zoals mijn voormalige telecomgastheer graag had gewild.
Waar ik dus notabene zeven jaar heb gezeten. Eerst met heel veel persoonlijke service maar naarmate de jaren verstreken gaandeweg meer onbereikbaar, minder klantvriendelijk, meer om je nota's secuur na te tellen en minder om er nog langer te blijven.
Ik krijg de absolute sik van alle bedrijven waar ik niet meer kan bellen en alleen nog mag mailen op een voorgedrukt formulier met een vakje dat zo klein is, dat je je eigen schrijfsel niet eens meer kunt lezen.
Het lijkt of ik oud begin te worden.
Ton Koopman die zijn Matthaeus moet afblazen wegens geldgebrek vanmorgen op de radio. "Mijn koor en orkest bestaan ook uit jonge mensen, alleen ik ben wat ouder maar ook meer ervaren".
Toen volgde de trieste conclusie dat als één van die bonus-opstrijkers een deel van zijn bonus aan Koopaman zou afstaan, het Amsterdamse Barokorkest- en koor het best weer een tijdje zou kunnen uitzingen tot nut en pret van het algemeen.
Ondanks de voorgeschreven rust mocht hij mee naar het strand. Lekker even vrijuit hollen in Kijkduin. Zoals voorgaande keren dacht hij eerst dat het hele strand bezaaid lag met beloningssnoepjes, maar daar kwam hij gelukkig snel van terug.
Vruchten geplukt van de vele lessen. Hij is een onberispelijk strandganger geworden die geen kinderen pest of volwassenen verveelt, geen kleine hondjes opjaagt en geen grote honden aanblaft. In het paviljoen waar we koffie dronken is hij bij ons blijven zitten zonder zelfs naar de andere honden te kijken die links en rechts van ons zaten.
Op de terugweg gebeurde iets merkwaardigs. Er lag een aangespoelde, dode aalscholver die hij eerst aan alle kanten moest bekijken en beruiken om tot slot zijn poot op te tillen en er overheen te plassen. Hij piste over de dood.
Ditzelfde had ik hem zien doen als puber van nog geen jaar toen Floris - onze suikerzieke heilige birmaan met wie hij zeer bevriend was geraakt - zijn laatste dagen leefde. Hij begroette de kat, besnuffelde hem aan alle kanten, leek afscheid te nemen, tilde zijn poot op en bepiste op de kat die geen weerstand meer kon bieden
.
Ze was er deze week twee dagen en we zijn lichtelijk gevloerd, zo leergierig als ze is. Alles moet ze experimenteren en weten. Waarschijnlijk hele andere dingen dan ze thuis of op school doet.
Het grootste feest was bloempjes plukken. Kennelijk had ze op school al geleerd dat dit niet zomaar mag. Ze plukte voorzichtig een sneeuwklok, bekeek hem aandachtig van alle kanten en stak hem toen weer in de plant terug met "ik mag ze niet plukken".
Opa JW moest haar uitdrukkelijk toestemming geven voordat ze durfde: twee sneeuwklokjes, drie witte en twee paarse crocussen, een paar takjes witte en paarse heide. Ze kon er geen genoeg van krijgen. Ze bleef maar naar de bloemen kijken en ze moesten 's-avonds mee naar huis.
Boswandeling. Een korte naar mijn gevoel omdat Yoeko nog ziek was, maar ik had haar korte beentjes onderschat. Yoeko week nauwelijks van haar zijde wat lastig was als zij haar naam in het rulle zand wilde schrijven. Voor zover de sierlijke halen tenminste op letters leken. Ze duwde hem weg, maar hij duwde terug. Ze liet zich niet uit het veld slaan. Op de harde paden ging het schijven beter. Isabel moest ze overal schrijven, en mama en papa. Het werd een hele lange wandeling.
Tijden kan ze, spelend met water, op een krukje aan het aanrecht blijven. Dan eist ze kordaat alle soep- en sauslepels op, kloppertjes en kloppers, trechters, kommen, bakken, lepels en pannetjes. En een afkoelrooster dat zij als kookpit gebruikt. [Ik ruimde vanmorgen de afwasmachine uit. Of Majesteit zelf bij ons had gegeten...]
Geduldig schept ze water (waaraan een scheutje oude thee kleur gegeven heeft) met allerleid lepels van bak naar bak, van bak naar kommetjes en weer terug naar de pan. Ze wordt al handig, knoeit maar weinig. "Kan je even mijn mouwen opruimen?" heeft ze gevraagd, terwijl ze natuurlijk oprollen bedoelde.
Begin februari kreeg ik een sms van mijn telecomprovider met een voordelig aanbod. Ik logde in op de genoemde site waarheen het aanbod verwees, las wat de voordelen waren en belde om te vragen hoe het zat met nummerbehoud. Geen probleem want het zou allemaal supervanzelf voor de bakker komen. Of ik meteen genoteerd mocht worden voor de overstap? Ik gaf mijn persoonsgegevens, rijbewijsnummer, verdere vereisten en wachtte af.
Wat er ook kwam, niet de beloofde bevestiging, niet de beloofde brief, laat staan de beloofde SIM-kaart die ik persoonlijk op afspraak in ontvangst zou nemen. Toen ik belde hoe het met mij zat bleek ik volmaakt onvindbaar en vergeten. Sorry voor het ongemak, maar het aanbod was toevallig ondertussen ook verlopen.
Ik natuurlijk nijdig tot ik werd doorverbonden met iemand die beslissen mocht. Veel wachten, veel excuses voor het ongemak, maar uiteindelijk mocht ik worden ingeschreven. Deja vu: wat is het nummer van uw rijbewijs? Even wachten want ik moet het uit mijn tasje pakken. Twee dagen later werd de SIM-only aangetekend afgeleverd en moest ik 1 cent betalen ter controle.
In een bijgevoegd briefje stond iets over een voorlopig nummer maar de man had me uitgelegd hoe vanzelf en soepel mijn nummer zou worden overgeheveld. Tot ik vanmorgen van mijn huidige provider een mail kreeg. Het nummer overzetten kon ik op 17 juni verwachten. Omdat mijn huidige SIM-only die per nu verlopen was een aanbieding was geweest, diende ik nog drie maanden het volle pond te betalen. Als ik bezwaren had moest ik mijn nieuwe provider maar bellen.
Nieuwe provider gebeld die vond dat de oude provider het probleem diende op te lossen, maar de oude provider zàg geen probleem. Ten lange leste een telefoonnummer in Leeuwarden gekregen waar ze verdraaide aardig waren en mijn verontwaardiging begrepen. Na enig wachten werd gemeld dat oude provider mijn nummer over zeven dagen zou overzetten. Meteen daarna kan ik mijn nieuwe SIM-kaart bij nieuwe provider activeren voor mijn oude nummer. Niks drie maanden lang een tijdelijk nummer.
Uur later een mailtje gekregen van oude provider. Dat ze op 27 maart mijn nummer overzetten. Dat ze hopen dat ik tevreden ben met hun dienstverlening, en dat ze er alles aan zullen doen om die tevredenheid bij mijn nieuwe provider voort te zetten.
Huh?
Tsja... je kunt allicht proberen.
Hij hoefde nog niet aan het infuus, maar hij had het wel stevig te pakken. Antibiotica en zoveel mogelijk rust. Tien minuten lopen voor poepen/plassen en daarna weer naar bed.
Hij heeft wel een sporthart, zei ze. Huh?, vroeg ik, want ik wist niet wat dit betekent. Een zeer relgelmatige, rustige hartslag. Typererend voor honden die ruim voldoende beweging krijgen, zei ze.
Er komen nog wel eens baasjes, glimlachte ze, die jokken dat ze hele afstanden met hun viervoeter afleggen. Maar aan de hartslag van de hond is te merken of dit ook werkelijk zo is.
Leuk om te weten.
Als je zo'n prachtige witte reuen-broek draagt zoals Yoeko, dan ben je verdraaide zielig als je aan de racekak bent. Het begon zondagavond al. Het heerst en hij komt elke dag in het bos waar hij vanalles kan oppikken.
Etmaal laten hongeren natuurlijk. Daarna anderhalve dag gekookte kip met gekookte rijst. Het leek beter te gaan maar er volgde een terugval. Weer een etmaal honger lijden. Opnieuw gekookte kip met rijst. Vanmorgen liep het hem weer vloeibaar door de broek. Gelukkig laat mijn altijd zo propere kees zijn achterste geduldig wassen.
Omdat hij wat slap en suf begint te worden gaat hij vanmiddag even naar Martijntje. Het is al tweemaal eerder gebeurd dat hij door diarree behoorlijk was uitgedroogd. Misschien verdampt hij meer in zijn dikke bontjas?
Hij barst van de honger, dat nog wel. Hij is al met zijn kop op mijn knieën komen zitten, wat hij altijd doet als ik vergeten ben hem brokken te geven. Dan zeg ik lachend: je hebt gelijk, ik ben je vergeten! Maar iets in mijn houding heeft hem duidelijk gemaakt dat er op dit moment alweer niks valt te eten. De baas bepaalt en de hond accepteert zonder zeuren.
Zo hoort het.
Hij had er een tijdje respect voor maar nu hij doorheeft dat die groene zich toch niet beweegt komt hij regelmatig kijken of hij een rood visje kan verschalken. Van mij mag hij. De rode vissen (voorntjes?) vertroebelen het water, zuigen de waterleliebladen kapot, vreten straks weer van de kikkerdril, verslinden het jonge paddengebroed en maken er een puinhoop van.
Nu schijnt er een zonnetje om vast te houden, maar toen ik vanmorgen om 11 uur van A een sms'je kreeg met: ik zit lekker op Kaatjes bankje en ik terugseinde: Blijf daar, ik kom ook en als de wiedeweerga met hond van huis vertok, was het nog snijdend. Tintelende vingers, druppel aan de neus. Maar dit laatste komt ook van de hooikoorts.
Nee, er valt nog even niks anders te melden dan dat ik mijn stinkende best doe om mijn weblog gangbaar te krijgen en dat ik sputterend tussen mijn tanden vele verwensingen binnenhoud.
Hij mag nog een keer want hij loopt een heleboel foto's achter. In zijn mooie muizenpak voor het eerst lekker in de zon op balkon in de hangmat. Hij kwam op bezoek met zijn paps en mams. Isabel was ook bij ons. Ze vond het wel wat, dat kleine neefje. Ze ging een feestje voor hem bouwen omdat hij jarig was. Ze blies balonnen op en kookte een feestelijk potje.
Uitgeschoten. Ping pang poef. De fouten zijn nog steeds niet weg, maar het lijkt al beter te gaan. Hoe kan dat nou?
De fouten zijn niet weg. Punt.
Hoogste tijd om nu ook Wouter in het zonnetje te zetten, een steenbokje dat één dag na Belletje's verjaardag is geboren en nu de respectabele leeftijd heeft bereikt van tien weken.
Overigens is deze foto al veel eerder door zijn eigen paps genomen.