De ervaren reu
In het Utrechts Landschapsbosjes in de buurt schoot vanmorgen uit het niets een van de forse labradors van de buren op ons af. Hoi Bobby, riep ik enthousiast. Ik heb hem wel vaker in handen gehad als hij was ontsnapt. Ik kon Yoeko nog maar net zijn riem afdoen om hem de vrije vlucht te laten. Gelukkig was er plenty ruimte.
Yoeko gedroeg zich kennelijk te arrogant want de bruine stoomwals viel grommend naar hem uit waarop Yoeko hem kronkelend en gillend zijn buik aanbood. Ik moest denken aan Edith van de puppycursus die ons al de eerste les had bijgebracht dat er geen betere correctie voor arrogante puppies bestaat dan die van een grote, ervaren reu die niet dominant hoeft te lijken omdat hij dit van nature is.
Ondertussen kwam de au pair van de buren hijgend aangerend om Bobby aan te lijnen want ze was geschrokken van zijn grommen. Ik legde haar uit dat ik juist erg blij was met zijn gedrag en dat het nu wel snor zat tussen die twee. Dat ze van mij nog best even aan elkaar mochten wennen. Grappig hoe Yoeko na de afstraffing totaal niet bang meer voor Bobby was maar hem met de kont omhoog stond uit te dagen en Bobby op de uitnodiging in ging.
Waarvoor ik meer op scherp stond was voor de tweede labrador die elk moment kon opduiken. Twee groten tegen een kleintje leek mij wat veel voor de nog tere puppyheupen. Maar de au pair vertelde sip dat ze de zwarte al een half uur geleden was kwijtgeraakt. Ik had met haar te doen want ze was schor van het roepen en moe van het wachten, de arme meid.
Maar stiekem was ik voor Yoeko wel blij dat de zwarte labrador nog even buiten beeld was gebleven. Een voor een lijkt mij een uitstekende dosering.