Uit de kom
Kom ik zaterdag met Yoeko van de hondenles (we hadden er de kop niet bij, het was een ramp) of daar tref ik het huis aan zonder man. Deur op slot, auto nog gewoon op z'n plaats, buiten een bril en een telefoon, binnen geen enkele notitie van dat hij even weg is. Mij daagt het onbehaaglijke vermoeden dat er iets niet in orde is.
Dan gaat de telefoon. Het is vriendin M die verpleegster is. Je man zit hier bij mij. Hij is gevallen en heeft de schouder uit de kom. Kom hem maar halen en houd hem rustig want anders vliegt die schouder er meteen weer uit.
Eerst heb nog niet meteen door dat ze vanuit het ziekenhuis belt. Ze zag JW toevallig de lift uitgereden worden door iemand van de röntgen en vroeg verbaasd: Wat doe jij hier op je eentje? Nou ja, vanaf dat moment was hij gelukkig niet meer alleen.
Hoe trek ik zijn t-shirt uit met zo'n schouder? Of knip ik dat maar van zijn lijf? Het was de eerste dagen beter dat hij niet bewoog, zich ook niet waste. Maar na drie dagen slapen en leven in hetzelfde hemd wordt het misschien tijd.