Ik beken.
Ik beken dat de stem van Pavarotti hier al twee dagen door het huis schalt.
Niet in de stukgezongen aria's die hem in zijn tweede (commerciële) leven zoveel roem verschaften, toen zijn stem al minder helder, hoog en zuiver was, maar in de volledige opera's uit zijn jonge jaren. Alles te downloaden uit de iTunes Store van Apple die goed bij de pinken blijkt in het aanbieden van de vroege topuitvoeringen zoals Donizetti's La Fille du Régiment, Verdi's Rigoletto en Puccini's La Bohème. Onze nationale cd-verkopers kunnen hier een punt aan zuigen.
Ik hoorde gisteren een muziekrecensent op de BBC opmerken dat de Italiaanse opera op sterven na dood was en dat Pavarotti die weer naar de straat had gesleept waar hij thuishoort. Oke, maar geen van de componisten heeft zich beperkt tot het schrijven van uitsluitend aria's. De onzalige trend om cd's uit te brengen (bij Callas begonnen?) met saaie aanéénrijgingen van fraai gezongen aria's maakt de opera juist hardstikke kapot.
De aria is een verrassend, vaak ontroerend hoogtepunt waar de componist omzichtig naartoe heeft gewerkt. Je ontneemt aria's iedere spanning als je ze buiten hun context serveert. Heb je Nessun Dorma! twintig keer als Schlager gehoord, dan komt hij je oren uit terwijl hij als krent binnen de opera-pap altijd zal blijven boeien. Het Classic-FM-effect, zal ik maar zeggen. Met grote stappen snel klaar en verkocht. Maar niets werkt zo vervlakkend en eentonig als alleen maar hoogtepunten op een rijtje.
