Het verkeer zat vanmorgen zo mee dat we om 9 uur aan de balie stonden in plaats van om half tien. Geen punt. Tegenwoordig hanteren ze geen volgorde van uitgifte maar van binnenkomst. Wie er het eerst komt mag het eerst.
Om tien voor half tien waren we al geweest, had JW te horen gekregen dat de echo geen uitsluitsel had gegeven, dat er meer te raden viel dan met zekerheid te zeggen en dat hij - hoe vervelend ook - terug moest naar de röntgen om een afspraak voor een MRI te maken. Een week daarna werd hij weer terugverwacht.
De juffrouw van de röntgen bekeek het gele papier. "Wat moet er eigenlijk gebeuren?", vroeg ze, dokter heeft niks aangekruist. JW legde het uit. Ze verdween uit het zicht om de dokter te bellen of om overleg te plegen. Bij terugkomst zei ze: "Hij neemt zijn telefoon niet op en wij kunnen hier niet gaan gokken wat hij bedoelt". U moet zelf teruggaan en hem vragen om een kruisje te zetten bij het gebied dat hij gescand wil hebben.
JW het hele eind terug en ik ondertussen bij de winkel rondhangen. Het duurde verontrustend zodat ik ging kijken waar hij was gebleven. Hij zat nog op de assistente te wachten die lang geleden met het bewuste formulier naar de behandelkamers was vertrokken. Daar kwam ze aan met het papier.
Terug naar de lange rij bij de röntgen waar nu een rijpe dame zat die doeltreffend haar werk deed. Terwijl JW haar van de stagnatie vertelde en dat hij al terug was geweest, keek ze ongelovig naar het formulier. Hij heeft er wel in woorden opgeschreven wat er moet gebeuren, maar hij heeft niks aangekruist. "Ze stuurt ons weer terug", dacht ik nog, maaar nee, ze sloeg zelf aan het denken. En, alsof ze ons geweldig had gematst sprak ze de onzinnige datum uit van: 24 januari.
JW protesteerde. De echo vorige week was met spoed aangevraagd. Het kon toch niet zo zijn dat hij nu ineens twee maanden op onderzoek moest wachten? "Weet u wat u doet", sprak ze meelevend, loop even naar uw dokter terug om een spoedje te halen want dat mag ik niet beslissen.
Het hele eind weer terug. De juffrouw achter die balie gedroeg zich vermoeid. Dan moet u mij niet hebben, maar zijn assistente, zei ze wat uit de hoogte. Toevallig schoot ineens de dokter zelf voorbij. JW vatte hem bij de kladden. O ja, maar nee, natuurlijk! Als we nou even op de assistente bleven wachten, dan zou die de röntgen bellen. De assistente kwam na vette minuten en belde met een lieve glimlach.
Voor de zoveelste keer bij de röntgen in de lange rij. De bezetting was opnieuw gewisseld. Er zat een ander gezicht om de zaak aan uit te leggen. Het formulier moest in afwachting van de spoed trouwens nog ergens liggen. Zoeken in alle hoeken. Gevonden in een kast. Maarja, helaas. Zijzelf mocht geen spoedjes inschrijven. Of het goed was dat JW er vandaag over werd opgebeld? Nee, dit vond JW niet goed want hij wilde na alle gedoe nu wel boter bij de vis. De bevoegde cheffin, sprak het lieve meisje, was net even twintig minuten eh... eh... "Koffiedrinken", vulden wij aan. Ze knikte.
Weet je wat?, zeiden wij, we blijven geduldig wachten tot ze terug is.