" /> misdruk(3): November 2007 Archives

« October 2007 | Main | December 2007 »

November 30, 2007

Advocaat voor de hond

Op de kerst-eetlijst moet ook nog een fles advocaat. Voor de hond ja, hoorde ik vanmiddag van een kenner. Honden zijn er dol op. Ze soezen er heerlijk op weg als het buiten onverdraaglijk gaat knallen. Hoeveel je moet geven zou ik niet precies weten. Na enig passen en meten kwamen we op een eierdop per middelmatige hond. Nouja, als je alle honden van klein naar groot indeelt dan denk ik dat een Chihuahua een vingerhoedje mag en een bordeau dog een soepkom. Hoe dan ook, als de hond in zijn broek plast en niet meer wakker wordt als hij een plas moet doen dan heb je hem/haar een coma gevoerd. Da's dus niet de bedoeling. Maar een verdovingspil van de dierenarts, waarop ze pas rond driekoningen in slaap vallen is ook niet alles.

November 27, 2007

Isabella Caramella

Picture 17.jpg


Isabella
Caramella
doet de baby in het bad.
Isabella
Caramella
heeft een witte wollen kat
en twee witte wollen muizen en een roodgeruit konijn
en ze heeft een krokodil; die heet Petijn.
Isabella
Caramella
speelt zo zoetjes in het zand,
Isabella
Caramella
met een ruiker in haar hand.
Maar zodra er hele nare mensen op visite zijn,
roept ze zachtjes om haar krokodil Petijn.
en de krokodil Petijn
eet alle nare mensen op,
van hun tenen tot hun haren, holliehap en holliehop!
Zoals juffrouw Schoppetien die niet van kleine kinders houdt
en de dame met het bontje die zo zeurt en die zo snauwt.
En de krokodil verslindt meneer Van Boven op het gras
tot het laatste nare stukje van zijn nare overjas.
Isabella
Caramella,
waar is juffrouw Schoppetien?
Heb jij soms
meneer Van Boven
met zijn overjas gezien?
Weet je of die dikke dame weggegaan is op haar fiets?
Isabella
Caramella weet van niets
En ze zit zo
zoet te spelen
met haar roodgeruit konijn en daar naast haar
op het stoepje
zit de krokodil Petijn.
Isabella
Caramella
zegt ziezo en dat was dat.
Isabella
Caramella
doet de baby in het bad.

[Annie M.G. Schmidt]

November 26, 2007

Het maandagse wachten

Het verkeer zat vanmorgen zo mee dat we om 9 uur aan de balie stonden in plaats van om half tien. Geen punt. Tegenwoordig hanteren ze geen volgorde van uitgifte maar van binnenkomst. Wie er het eerst komt mag het eerst.

Om tien voor half tien waren we al geweest, had JW te horen gekregen dat de echo geen uitsluitsel had gegeven, dat er meer te raden viel dan met zekerheid te zeggen en dat hij - hoe vervelend ook - terug moest naar de röntgen om een afspraak voor een MRI te maken. Een week daarna werd hij weer terugverwacht.

De juffrouw van de röntgen bekeek het gele papier. "Wat moet er eigenlijk gebeuren?", vroeg ze, dokter heeft niks aangekruist. JW legde het uit. Ze verdween uit het zicht om de dokter te bellen of om overleg te plegen. Bij terugkomst zei ze: "Hij neemt zijn telefoon niet op en wij kunnen hier niet gaan gokken wat hij bedoelt". U moet zelf teruggaan en hem vragen om een kruisje te zetten bij het gebied dat hij gescand wil hebben.

JW het hele eind terug en ik ondertussen bij de winkel rondhangen. Het duurde verontrustend zodat ik ging kijken waar hij was gebleven. Hij zat nog op de assistente te wachten die lang geleden met het bewuste formulier naar de behandelkamers was vertrokken. Daar kwam ze aan met het papier.

Terug naar de lange rij bij de röntgen waar nu een rijpe dame zat die doeltreffend haar werk deed. Terwijl JW haar van de stagnatie vertelde en dat hij al terug was geweest, keek ze ongelovig naar het formulier. Hij heeft er wel in woorden opgeschreven wat er moet gebeuren, maar hij heeft niks aangekruist. "Ze stuurt ons weer terug", dacht ik nog, maaar nee, ze sloeg zelf aan het denken. En, alsof ze ons geweldig had gematst sprak ze de onzinnige datum uit van: 24 januari.

JW protesteerde. De echo vorige week was met spoed aangevraagd. Het kon toch niet zo zijn dat hij nu ineens twee maanden op onderzoek moest wachten? "Weet u wat u doet", sprak ze meelevend, loop even naar uw dokter terug om een spoedje te halen want dat mag ik niet beslissen.

Het hele eind weer terug. De juffrouw achter die balie gedroeg zich vermoeid. Dan moet u mij niet hebben, maar zijn assistente, zei ze wat uit de hoogte. Toevallig schoot ineens de dokter zelf voorbij. JW vatte hem bij de kladden. O ja, maar nee, natuurlijk! Als we nou even op de assistente bleven wachten, dan zou die de röntgen bellen. De assistente kwam na vette minuten en belde met een lieve glimlach.

Voor de zoveelste keer bij de röntgen in de lange rij. De bezetting was opnieuw gewisseld. Er zat een ander gezicht om de zaak aan uit te leggen. Het formulier moest in afwachting van de spoed trouwens nog ergens liggen. Zoeken in alle hoeken. Gevonden in een kast. Maarja, helaas. Zijzelf mocht geen spoedjes inschrijven. Of het goed was dat JW er vandaag over werd opgebeld? Nee, dit vond JW niet goed want hij wilde na alle gedoe nu wel boter bij de vis. De bevoegde cheffin, sprak het lieve meisje, was net even twintig minuten eh... eh... "Koffiedrinken", vulden wij aan. Ze knikte.

Weet je wat?, zeiden wij, we blijven geduldig wachten tot ze terug is.

November 21, 2007

Tragisch dom

Vroeguh,
toen alles nog prettige logica vormde in het leven;
toen handleidingen nog van kop tot staart werden uitgeschreven;
toen a nog a heette en z het einde was;
toen je gedrukte boeken naast je toetsenbord kon leggen;
toen ja, toen was overstappen nog een fluitje van een cent.

Het staat toch in de handleiding?, zeggen ze dan.
Noem je zo'n klikklak die van hot naar hair schiet een handleiding dan?
Er staan wat hoofdjes die je kunt kiezen, maar daar valt je probleem natuurlijk niet onder. Ook onder Problem Solving kan je nooit vinden wat je zoekt.
Index dan maar. Zucht.
En nog eens zucht.

Hoe valt uitgerekend mijn gezoek in één woord samen te vatten? Bij voorkeur in het Engels want van die in 't Nederlands vertaalde computerbegrippen krijgt elk gezond verstand de sluiphoest. Als er staat: Save! dan moet je dus Saven. En niet bewaren, of opslaan, wegschrijven, of op op een schijfje zetten.
Nou is dit een simpel voorbeeld, maar dat bedoel ik dus.

Zo wilde ik uit nieuwsgierigheid weten waarom de link die ik intikte niet automagisch blauw kleurde en zich als link liet voelen, voegen en herkennen. Onder de L van link was niets te vinden. Het was gelukkig geen halszaak en vrienden deden hun wijze duiten in mijn zakje, maar ergerlijk was het wel.

Tot mijn oog vandaag, twee dagen later dus, en zoekend naar geheel iets anders bij toeval op de W valt waar Web link staat.
Maar natuurlijk!
Hoe vanzelfsprekend!
Hoe tragisch dom van mij dat ik hierop nog niet was gekomen.
Zijkers.

Onwil? Helemaal niet!

Vanmorgen in de vroegte H aan 't lijntje om even bij de kletsen. Hij druk druk druk. Ik snot snot snot maar verder gaat het ons voor de wind.
Waarom doe je niets meer aan Misdruk?, vraagt hij. Dan ben je best wel niet op orde.
Het is nog veel erger, moet ik bekennen. Ik heb helemaal geen weerzin, geen duf hoofd, geen kater en geen brok in de keel. Ik vergeet domweg te loggen. De dag schiet voorbij en verschiet naar donker nog voordat hij is begonnen.
Dat dus. Niet meer en niet minder want aan dat snotterig begin ik als mens te wennen.
{Vertel ik er maar niet bij dat er nog altijd een BUG in code zit waarvan ik woedend word.
Zodra ik weet waar ik moet beginnen zal ik hem verhelpen}.


November 14, 2007

Eitje koken?

Deze vraag is niet nieuw; die stelt ze al maanden.
Wel nieuw is de wens om het zelf te pellen.
Hardgekookt eitje. Makkelijk te pellen.
Tuurlijk mag je zelf doen.
Waarom dacht je dat we weer een hond genomen hadden?

Nu zijn wij gewoon eerst het hele ei te pellen en het daarna in plakjes op de boterham te snijden. Zij heeft het anders geleerd. Zij peutert de schil van de kop en pakt dan een flinke lepel die bestemd is voor de yoghurt. Als ik doorkrijg wat ze ermee wil, bied ik haar een theelepeltje aan dat zij in dank aanvaardt.

De hond ligt nu nog vastgebonden in zijn mand maar mag straks het tapijt uitwroeten.

Ze wrikt kreunend het lepeltje in het hardgekookte ei. Ik verdwijn met mijn toestel naar buiten om haar grenzeloze concentratie op de plaat te zetten. Ze zit daar in de vuile ruit, omringd door herfstig groen met ogen die op steeltjes turen naar de lepel in het ei.

Klik op de foto en zie haar vernietigende blik: Oma, wat ben je nou toch weer aan het doen?


eitje.jpg

November 08, 2007

Soberheid

Zelf zou ik een bezoek aan paleis Soestdijk niet zo hebben verzonnen, maar het werd door anderen georganiseerd. Ik had wel eens op de paleiselijke website gekeken, maar toen ik daar alle geboden en verboden zag (u dient dit, u dient dat...) was me de pret vergaan. Bovendien ben ik weinig voyeuristisch ingesteld. Koninginnen mogen wat mij betreft hun prive-omgeving rustig voor zichzelf houden.

Naar de door Zocher aangelegde landschapstuin was ik wel benieuwd, maar het was er nog niet van gekomen. Voor 5 euro mag je daar een hele dag (zonder hond!) vertoeven mits je niet buiten de paden gaat. Er staan (nog) majestueuze beuken, eiken en sparren van hoge leeftijd, maar ook hier heeft de verdroging zijn tol al geeist want van menige beuk is alleen het voetstuk nog over.

Toegegeven dat ook het paleis de moeite van het bezichtigen loont. Vanaf de straat oogt het zo ruim, maar binnen is het naar vorstelijke begrippen niet meer dan een poppenhuis. Het is dat er in 1937 voor J en B aan de achterzijde een appartement tegenaan is gebouwd, anders was het voor een gezin van zes personen niet te bewonen geweest.

Aan de weinig interessante inrichting van de 'statie- of pronkvertrekken' door de Russische Anna Paulowna heeft geen latere Oranje durven tornen. De meubeltjes van Emma getuigen ook niet van een verfijnde smaak. Wilhelmina groeide op in twee sombere roodpluchen vertrekken met streng kijkende voorvaders aan de wand.

Toch heeft dat petiterige van die kleine vertrekken echt iets Hollands knussigs. Maar als je bedenkt hoe in dit poppenhuis vreemde staatshoofden van over de hele wereld werden ontvangen zakt je mond toch van schaamte open. In de mooie eetzaal was plaats voor 50 gasten, maar volgens mij zaten ze dan als haringen in een ton. Waar en hoe die volle ornaten voor en na tafel konden anti-chambreren is mij een raadsel.

B hield van praal en J was uiterst efficient. Dit bleek wel uit hun annex gelegen leeggehaalde werkkamers waar alleen nog foto's tonen hoe het ooit is geweest. Hij omringd door souvenirs en snuisterijen; zij aan een vrijwel clean desk met prachtig uitzicht op de tuin.

Van het appartement mochten wij de eetkamer zien, met aangebouwde pantry. Die ongelooflijke, niet te beschrijven soberheid had ik niet verwacht. Duidelijk dat Juliana niets gaf om bezit. Bernhard vermoedelijk wel, maar die bezat alleen maar olifantjes. De vier prinsessen moeten in bijna burgerlijke eenvoud tamelijk karig zijn opgegroeid.

"Bezit wèl, maar verkwist niet!", moet moeders motto zijn geweest.
De dochters van Oranje ooit op verkwisting betrapt? Ik dacht het niet.
Verhelderend vond ik het, en ook wel een beetje ontroerend.

November 05, 2007

Kynologisch verantwoord

Arme Yoeko, die zich voorbeeldig laat borstelen boven op een grote tafel. Die daar zonder gesputter zijn oren en voeten laat bekijken. Die er braaf plat gaat als ik zijn buik en liezen wil borstelen. Voor het examen volgende maand moet hij zich op de grond laten soigneren. Zich op de grond staand laten borstelen met die omvangrijke vacht. Hoe ik mij daar in bochten moet wringen en dominant over hem heen moet hangen om zijn broek en vlaggen te kammen vertellen ze er niet bij. Geen van de andere honden heeft zoveel dik haar.

Hij moet dus ook flat op de vloer. En ik op mijn knieen. Onder het nerveuze gehijg van zijn soortgenoten op nauwelijks twee meter afstand. Je denkt toch niet dat mijn Yoeko onder deze omstandigheden met zijn buik omhoog gaat liggen?

Als het droog weer is, wordt het plat-examen op het grasveld afgenomen. Dauw vormt geen bezwaar voor de examinatoren die niet op hun knieen hoeven. Bij regen mag het liggen binnen gebeuren waar de keurmeesters + 10 kandidaten met hun vee + meubilair in een keet van 3 bij 4 worden geperst. Da's nog eens wat anders dan thuis in de rust.

November 04, 2007

Schorpioenen

Nooit zo bij stilgestaan, maar niet alleen mijn schoonmoeder was een schorpioen, maar beide schoondochters zijn er ook een. Ze zijn binnen 7 dagen alletwee jarig. Vief was vorige maandag, Ammie vandaag. Schoonma zou over vier dagen.

[Dit was even een huislijke gedachte]

November 01, 2007

Voicemail en vroeger

Neem nou de commercie. Vriendin M bracht gisteravond een schattig nieuw Nokia’tje mee dat ze net bij AH had gekocht. Inclusief 5 euro beltegoed. Het was haar eerste mob’je en of ik maar even wilde helpen.

Lang verhaal kort: de voicemail stond, zoals altijd, standaard aan terwijl we die uit wilden hebben. Driemaal naar Voicemail gebeld en alle menu’s uitgeluisterd in de hoop dat ergens een optie zou zijn om deze dienst uit te zetten.

Toen begon het nieuwe mobiel te klagen dat er geen geld meer was. Het is toch niet te geloven? Terwijl we niets anders hadden gedaan dan driemaal Voicemail bellen om hem uit te zetten. We waren in alle tonen voorbijgegaan aan het inspreken en terughoren van welkomsttekst.

In de handleiding was niets te vinden. Niet over Voicemail uitzetten, niet over de kosten van Voicemail. Ten einde raad belden we (via de vaste telefoon) het vermelde 0900-nummer, waar à raison van 20 cent/minuut een opgewekte dame weer langdradige menukeuzes begon op te sommen. Mens, schiet eens op met je vriendelijkheid! Maar onze keuze, het uitzetten van Voicemail was daar niet bij.

Bij overige vragen kwam een opgewekte mijnheer aan de lijn die jolig riep dat hij de Voicemail ter plekke en meteen kon uitzetten. Of ik dit wel zeker wist? Voicemail was nu juist zo gemakkelijk. En duur, vulde ik aan want we hebben er net 4 euro 30 doorheen gezwegen omdat “Uit!” onvindbaar was.
Nee, zei hij, deze dienst is niet gratis hè, dat weet elk kind!

Als u hem uit wilt hebben moet u even een sms’je naar nummertje 1233 sturen waarin u “Uit” schrijft of "Aan", net wat u wilt.
Dat staat anders niet in de gebruiksaanwijzing die ik van op tot neer heb uitgespeld, zei ik ijzig kalm. Ik zag hem zijn schouders ophalen. Terwijl ik hem niet eens kon zien.
Zal ik de Voicemail toch weer niet aanzetten?, vroeg hij nog even.

Op dat moment barstte ik in tranen uit omdat ik zeker wist dat vroeger alles beter was.

Hutspot en klapstuk

Innig tevreden heb ik mijn nieuwe pjoeter Klapstuk genoemd en de (tweede) harde schijf Hutspot. Beide benamingen lijken mij erg toepasselijk.

Pluis weigert te wennen aan de wintertijd. Om wat vorige week nog 7 uur was begint hij te mauwen, klagen, jammeren, dwingen en gillen.Waarbij hij bijpassend zacht, vinnig, heftig of agressief naar mijn voeten of billen hengelt, in mijn armen bijt, zijn nagels aan mijn lakens slijpt, vanaf de vloer na een flinke aanloop bovenop mij springt.

Au, duvel op, ellendekat! Hij valt niet te temmen. Ik tracht hem de vloer op te stuiteren maar hij zet zich woedend schrap. Dan maar korte metten. Oppakken en zonder dralen uit de ruimte verwijderen of hij een spin is. Arme ziel, hij doet alleen maar zijn plicht. Ik roep hem nog na dat hij terug mag komen als de wekker afloopt. Alsof dit een troost is.

Leegloop bij de Hollandse (wij zijn trots op –) foebal. Er is geen redden meer aan. Spelers worden voor dik geld verkocht of hangen vol weerzin hun noppen in de wilgen. Trainers die kwamen, zagen en overwonnen kiezen voor beter betalende lustwarandes. De nationale trots komt er zelfs met Rita niet meer in.