Alles is betrekkelijk
Er was een mevrouw die gistermorgen voor de spiegel stond en dacht: zal ik nou die beige of die rode schoenen aantrekken vandaag? Aan de ene voet droeg ze een beige, aan de andere een rood gemakkelijk zittend ding. Ze waren van eenzelfde snit en gemak. Het zou een lange dag bij de tandarts worden. Uur om er te komen, anderhalf uur behandeling en dan een uur om terug te rijden. Allemachtig, dat werd verdorie haasten want de hond moest nog gevoerd en uitgelaten. Het was al lang de hoogste tijd geweest om te vertrekken.
Snelle rit. Lief reed en moest zelf ook even worden behandeld. Hij is nog altijd patient bij de vader die tegenwoordig praktijk doet bij zijn zoon door wie ik dus word behandeld. Altijd een hartelijk weerzien met de mensen die lange tijd onze buren waren: kus-kus-kus maar deze keer schaterend. Ik begreep niet waarom en schoot naar toilet om voor de lange zit nog een plasje te plegen. Toen zag ik het pas. Ik had er niets van gemerkt. En wie kijkt er in haast naar zijn voeten?
Daar kwam zoon H. mij al halen. Schaterend toen hij mij zag. Gedraag je!, zei ik tegen hem, terwijl ik mijn best deed de receptionistes te passeren met een gezicht of ik de laatste mode naar Arnhem bracht. Het valt nogal niet op, zei hij proestend. We liepen de behandelkamer in waar een voor mij vreemde assistente met een ernstig gezicht stond te wachten. Lachen mag, zeiden wij in koor, en H. schetste haar even de relatie die we hadden. Toen tegen mij: De kubus van Rubrik is weer helemaal terug en ik speel hem nu met mijn jongens. Weet jij nog dat je mij toen een boekje hebt gegeven met de oplossing er in? Ik heb het pas weer tevoorschijn gehaald om mijn vingervlugheid terug te krijgen.
Eerst wist ik het niet meer, maar langzaam ging het dagen.
Toen ik eenmaal in de stoel lag met die rare voeten onder de blauwe behandeljas vandaan hield ook de assistente zich niet meer goed. Het werd een vrolijke bedoening waarbij zij wel mochten lachen maar ik niet meer. Tussendoor kwam er nog een compagnon binnen om H's knappe verrichtingen te bekijken. Hij was zo gespitst op de techniek dat hij niet eens naar mijn voeten keek. Zo zie je maar weer dat alles betrekkelijk is en niet om je over op te winden.