De roedelkreet van de wolf
Het zal verbeelding zijn geweest, maar nadat ik tegen hem had gezegd: "Isabel komt straks spelen", hield hij het hek in de gaten. Een half uur later hoorde ik mijn stille kees die nooit een bek open doet de roedelkreet slaken van de wolf: Oehoehoehoehoei!!. Bij volle maan had het niet indringender kunnen klinken.
Daar was dus Isabel die bij haar thuis (zo zegt ze dat) twee nog veel grotere honden heeft. Maar minder onstuimig want Yoeko kan even lomp zijn als hij stevig is. Ik heb het al eerder gelogd: Waar zij gaat of staat, daar is hij ook te vinden. Binnen of buiten, hij wijkt geen meter van haar zijde.
Het heeft moeite gekost hem te leren dat hij opzij van de schommel moet blijven. Hij liep steeds op de schommel af en nam de dreun van het hout of een trap van haar voeten voor lief. Hij snapte niet waarom zij daar in de touwen heen en weer zwaaide en wilde haar kennelijk te hulp schieten. Nu heeft hij begrepen dat ze de schommel leuk vindt en blijft rustig wachten tot ze klaar is.