Stofzuig-bil

Opwindende dag gehad. Om te beginnen kwam ik mijn bed nauwelijks uit nadat de stofzuiger gisteren een spier in mijn linkerbil te grazen had genomen. Zweepslag verdorie. Wat moest ik ook met de stofzuiger? Schuldgevoel omdat ik een maand lummelen genoeg vind?

Na een warm bad gaat lopen beter. Om kwart voor negen naar de fysio die mij leert buikademhalen. Niemand gelooft dat ik vóór de longontsteking geen last van benauwdheid had, en al helemaal geen hoge ademhaling, zoals ze oppervlakkig ademen via de bovenste longgedeelten noemen. De fysio zegt dat ik mijn buikzwembandje moet leren gebruiken.

In een hurrie door naar het ziekenhuis waar ik een uur lang in een wondermachine mag blazen die meet hoeveel zuurstof ik te verspelen heb. Zoiets. En wie ontmoet ik daar? De jongste assistente van mijn ligafdeling die nu stage loopt bij ademhalingsonderzoeken. Wederzijds hartelijk Hoi! en voor de gezelligheid blijft ze bij het onderzoek. Ik blijk niet beter te presteren na het inademen van puf-spul.

Het ademonderzoek is uitgelopen dus rennen naar de röntgen voor thoraxfoto's. Omdat ik aansluitend een afspraak bij de longarts heb, blijft ik niet op de foto wachten zoals mij was opgedragen. Ik wuif naar de balie en roep zonder adem dat ik die foto nog wel kom halen. Ik draaf naar de afspraak met de longarts die al staat te wachten.

Ik stamel hijgend dat ik zonder foto ben, maar hij zet me in zijn behandelkamer voor de scan. "Ziet er goed uit", zegt hij, "de ziekte is op zijn retour". Ik moet uit zijn woorden opmaken dat ik nog niet genezen ben, en hij beaamt dit. "Zes weken voor een longontsteking?", tast ik af en hij waarschuwt onbewogen: voor deze minstens!. Zelf besef ik niet hoe ziek ik ben geweest, maar iedereen die medisch iets met mij te maken heeft neemt het zeer ernstig op en maant mij tot rust en geduld.

Om zeven uur naar healingmeisje voor repareren stofzuig-bil. We kennen elkaar jaren. Na het aanhoren van mijn avontuur zegt ze bedachtzaam: je ademt hoog en oppervlakkig, zo ken ik je helemaal niet. Ze rommelt wat aan de spieren van mijn buik en bekken, en ineens voel ik hoe mijn hele buik zich als vanouds spontaan vult met lucht. Wat een ruimte en het voelt ongelooflijk vertrouwd. Mens, zegt ze, terwijl het zweet op haar voorhoofd parelt, wat had jij de boel vastgezet. Zeker om je longen te beschermen!

Terwijl ik me dankbaar verbaas hoe ik dat grote reservoir zuurstof ineens heb teruggekregen maakt ze het helemaal bont door te zeggen dat ze de ontsteking kon voelen en dat ik voorzichtig moet zijn omdat de plek nog kwetsbaar is. Ik sta perplex want heb haar in grote lijnen verteld maar geen bijzonderheden gegeven. Om haar op de proef te stellen vraag ik waar de ontsteking zit en ze antwoordt zonder dralen: helemaal beneden! Dit klopt en ik doe er maar het zwijgen toe. Er bestaan nu eenmaal wonderen in 't leven die ondoorgrondelijk moeten blijven.