Vraag niet waarom maar ik had onweerstaanbare drang om buiten ramen te lappen met veel geknoei en gespetter. Terwijl ik met een kleinformaat autowisser streeploos pirouetteerde over het glas, wiste ik met sierlijk losse pols en vingers vol souplesse meteen de mist uit hart en hersens. Waarna de glazen van mijn bril besloegen en ik weer geen ene donder zag. Maar dit terzijde.
Hij was een bijzonder mens, zover wil ik wel gaan. Maar om zes mei tot vlaggendag te bombarderen gaat me te ver. Als sterven geen verdienste is, kan vermoord worden dit ook niet worden.
elisa op 06 mei 2003 om 22:28 uurGoed dat je het zegt. Ik moet de ramen in de woonkamer ook nog doen. Het lijkt wel matglas.
Wat betreft PF citeer ik graag mijn (inmiddels overleden) schoonmoeder: "Ja, dat ken gebeuren".
Argh, ik moet ook ramen lappen. Maar ik woon op de eerste verdieping. Iets zegt me dat het er ook deze zomer weer niet van gaat komen...
Behalve dat de geschiedenis ons leert dat wij er niets van leren, leert het ons dat wij snel vergeten als we er niet aan worden herinnerd.
Maar willen we herinnerd worden?
Waar zijn trouwens die grootformaat autowissers gebeleven, zodat ik zonder enige souplesse als een lompe boer de achterruit van mijn auto kan drogen zonder dat mijn kruis nat wordt? Ook geschiedenis geworden?
Hier sluit ik me helemaal bij aan! Helemaal