Dat weeralarm, hoorde ik uit de eerste hand, is dus een paar honderd kilometer zuidelijker terecht gekomen, en wel in Noord Frankrijk. Over 150 kilometer vier uur rijden was bepaald geen pretje. Met een snelheid van 30 km/uur achter een sneeuwschuiver aan glijden kon je ook amper meer rijden noemen.
Passeren bleek geen optie omdat de weg niet meer van berm, sloot of paaltjes viel te onderscheiden. Bovendien sneeuwde het zo hard dat je geen donder kon onderscheiden en stadslichten moest voeren om niet verblind te raken. De enige troost was dat er maar weinig weggebruikers waren, reden om stug door te zetten. Net voordat de ochtendspits begon was hij thuisgekomen.
elisa op 29 januari 2004 om 23:47 uur