Clash

Na een halve eeuw betrekkelijke rust in Europa lijkt de mensheid langzaam toe aan dodelijke, wat zeg ik, dodende opwinding. Dit is natuurlijk onzin. De clash van culturen, hoorde ik onlangs noemen en ik vrees dat daarin waarheid zit. De vermaarde westerse beschaving, en zeker Europa, verkeert spartelend in zijn nadagen en vluchten kan niet meer.

Evenals communisme blijkt ook kapitalisme, door Amerika intens bepredikt, tot verfoeilijkheid te leiden. Op de langere duur komen ze bij eenzelfde corruptie en onterechte verrijking uit. Er zijn nog maar enkele deksels van de verrotte putten gelicht. Omdat de onzaligheden van kapitalisme kundig verdoezeld werden door democratie, hebben we lang in het heil van vrij ondernemen geloofd, maar we hebben onszelf voor het lapje gehouden met gemakzuchtig vertrouwen.

Dat het materialistische Westen, dat van geen ophouden weet, de woede afroept van complete werelddelen die tevreden leven zonder consumeren verbaast me niet. In onze ogen zijn armen: zij die niet kunnen kopen. In hun optiek zijn mensen voor wie kopen het hoogste goed is, het leven niet waard. Hebben of zijn, that's the question.