Lofzang op de suikertaart

Het meest verguisde en verafgode object van India is de suikertaart. Toen ik gisteren wat suffig voor me uit zat te surfen kwam ik spontaan terecht bij de Taj Mahal online VR tour. Hier worden zaken getoond en verteld die je als toerist niet altijd krijgt te zien.

De Taj Mahal als suikertaart. Het water oogt hier breder dan het is, wat lekker spiegelt. (Plaatjes voor het gemak van bovengemelde site neergehaald)

Wat men er ook van zegt, de Taj Mahal is van een overweldigende schoonheid. Ik heb hem al meerdere keren gezien, maar steeds krijg ik een brok in mijn keel als hij in volle glorie opdoemt binnen de boog van de toegangspoort. Een dusdanige perfectie is bijna niet te verdragen.
Ondanks zijn formaat is de Taj de vriendelijkheid zelve, zoals hij met zijn blanke huid kameleonachtig meekleurt met het omringende licht. Allesoverheersend is hij, verpletterend zonder zich op te dringen. Ingetogen en onweerstaanbaar. Een tombe vol tegenstrijdigheden.

Niet de geraffineerde spiegeling in het smalle water dat van de toegangspoort richting Taj loopt bepaalt de schoonheid. Op briefkaarten wordt het kanaal vaak breder gemaakt om meer van het gebouw te kunnen reflecteren. Helegaar nep want als Agra - zelf gezien - aan de vooravond van de moesson gebrek aan water heeft valt er niets te spiegelen.

Diana op bezoek zonder spiegeling. Geen afleidende romantiek maar volle aandacht voor het gebouw.

Dan wordt de blik noodgedwongen van nepromantiek op realiteit gericht. Dringt tot je door hoe alle delen: koepels, minaretten, terrassen en bogen volmaakt met elkaar in evenwicht zijn en een ongekende rust uitstralen. Wat nog eens versterkt wordt door het sobere gebruik van ornamenten.
In de beperking toonde zich hier de meester.