Warning

Wat ik vreesde gaat gebeuren. Het wordt de laatste week met Vasco. Donderdag komen zijn baasjes terug. Misschien mag hij nog twee dagen langer maar daarna volgt het onherroepelijke afscheid.

We zijn verknocht geraakt. Binnen leeft hij als bejaarde een rustig leven in zijn mand, op de rode deken in mijn werkkamer of op het matrasje onder de keukentafel. Elk kwartier komt hij zijn kop even op mijn knieën leggen. Alles goed?, vraagt hij dan. Geef ik hem klopjes op zijn geweldige nek. Legt hij zijn gigantische hoofd even op mijn schouder. Fluister ik zacht dat hij uit zijn muil stinkt en gaat hij weer kwispelend liggen.

Dit alles terwijl Beer onder mijn bureau ligt en hem niet eens in de benen bijt. Er is geen grom of snauw gevallen. Ze doen alles apart maar wel of ze samen horen. Ze eten verdraagzaam naast elkaar en Beer mag Vasco's bak uitlikken, zoals hij ook de de vaatwasser dweilt zonder dat Vasco jaloers wordt.

De katten zijn hem na een dag of tien als meubelstuk gaan beschouwen. Hij holt ze niet meer als een jachthond achterna. Floris loopt gewoon onder hem door als hij in de weg staat. Warning: Once you have owned a Rhodesian Ridgeback you will never be statisfied with anything less. Ik vrees van wel. Mits hij natuurlijk door Ma Yao is opgevoed. Dit moet wel worden vermeld.

Buiten laat deze leeuwenjager zich door niets of niemand van mijn zijde lokken, blijft hij dicht tegen mij aan, staat als ik sta, loopt als ik loop terwijl Beer altijd eigenmachtig de kuierlatten neemt om het erf te bewaken. Oei, wat zal ik hem missen. Ik zal het verder met surrogaat moeten doen.