Graaf Floris

Op de vensterbank naast me zag ik hoe Floris probeerde op te staan en omviel. Hoe hij daarbij zijn kop met een doffe klap stootte tegen de lampvoet die daar staat, hoe zijn lijf verslapte, hij naar adem hapte. Daarna de niet mis te verstane jammerkreet die door de ziel snijdt en die vijf jaar terug aan de orde van de dag was: o god, ik plas in mijn broek! Het ergste wat een kater van stand kan gebeuren.

Ik streelde zijn futloze lijf dat indringend stonk, terwijl de plas tussen de latjes door langs de verwarming naar de vloer gedropen was en besefte dat zijn leven niet eeuwig kan zijn; dat hij komend voorjaar vijftien wordt waarvan dus vijf jaar suikerziek. Fleurig, altijd vol levenslust, grappen en babbels. Net Bernhard, zal ik maar zeggen, maar die bleek uiteindelijk ook sterfbaar te zijn.

Meteen naar de dierenarts bloed geprikt. Dikke hyper (23) inderdaad, maar de lever was goed en de nieren bleken weer vooruit te zijn gegaan. Schoon aan de haak woog hij 7.6 kilo. U leest het goed. Het is een flinke jongen.

En nu stinkt mijn kamer zo allemachtig naar kattenpis dat het er nauwelijks valt te harden. Ondanks sop en beluchting wil Floris er ook niet meer liggen. Hij lijkt weer helemaal het heertje, al krijgt hij vanavond pas meer insuline. Maar aandacht en een extra aai kunnen ook wonderen verrichten.