Haar staart mag kaler worden, haar vacht steeds grijzer maar met haar ogen is nog niks mis. Ze houdt het hier verbazend in de gaten. Zo had ze als eerste in de smiezen dat er kaaskorst te knabbelen viel. Nog vóór DagMeid de kans kreeg neer te strijken hield zij me gezelschap bij het ontbijt. Ik mocht zelfs nog even mijn camera halen en een snel kiekje van haar schieten waarna ze zich de dikste walnoot uit het bakje zocht en zich weer huppelend uit de voeten maakte. Mijn dag is goed.
elisa op 25 april 2005 om 09:45 uur