Dag Meid

Vanmorgen om tien uur hebben we de oude houtduif DagMeid begraven. Ik neem tenminste aan dat zij het was. We vonden haar op het brede pad onder de esdoorn. Ze lag met wijdgespreide vleugels op haar rug. Alsof zij uit de lucht was gevallen; door schrik of beroerte van de tak getuimeld waarop ze vaak zat.

Behalve mieren, vliegen en maden had niemand van haar gegeten. Ditmaal geen sperwer of havikkenwerk. Toen JW haar op de riek schoof om langs het hek te begraven deinde de grasmat waarop zij had gelegen van vraatzuchtig leven. Ik dufde haar niet op de buik te keren om de witte streep in haar hals te bekijken. Aan de zeer brede streep zou ik haar met zekerheid herkennen.

Het moet gisteravond na zeven uur zijn gebeurd. Rond die tijd heeft JW nog met Beer over het pad gelopen. Beer die vanmorgen in een wijde boog langs haar liep met lage staart want hij kende haar wel. DagMeid was de laatste en de leukste houtduif die we in een reeks van jaren hadden. Zwaar de pest in. Wat is hier het erf nog waard zonder deze geweldige matrone?