Zou vandaag 50 jaar zijn getrouwd, maar op m’n eentje valt er niks te vieren, behalve dan het fraaie weer. Maar somber ben ik niet. Ik heb zoveel geluk gehad het afgelopen jaar. Met Meintje, Inge en verdere fantastische vrienden en vriendinnen van heinde en ver, die er altijd bleken te zijn (of onverwacht kwamen) als ik in mineur dreigde te raken. Zij gaven me weer plezier en energie, hielpen een nieuwe richting geven aan mijn ontwrichte leven, leerden mij om ook op m’n eentje gelukkig te zijn, stimuleerden me om in het NU te leven terwijl ik dankbaar bleef voor de jaren die ik had met JW.

Ik bleef niet achter als overlevende helft van een echtpaar, maar als mijn eigen persoonlijkheid die ik door de jaren heen had gedeeld, maar nooit geheel opgegeven. JW vond dit niet altijd leuk, ik trouwens ook niet, maar het maakt wel dat ik trefzeker mijn zelfstandige leven kan leiden. Met nu en dan een off-day, momenten van gemis, maar niet in uitzichtloze ontreddering. Hij had niet anders verwacht en zou het niet anders willen.

Natuurlijk mis ik hem. Toen ik gisteren het kippenhok stond te verschonen met behulp van onze provisorische waterleiding hoorde ik hem ineens vragen: ‘Hoe dacht je dit van de winter te doen als de buitenkraan is afgesloten en de pomp van de bron het niet meer doet?’. Hij was altijd de bedachtzame en verstandige.
‘Nog niet over nagedacht. Ik zal wel iets bedenken’, hoorde ik mezelf antwoorden. ‘Dan neem ik de roosters en verdere delen gewoon mee naar binnen en dan sop ik ze in bad!’.

Denken out-of-thé-box is altijd mijn sterke kant geweest.