Met het betalen van de erfbelastingen vanmorgen werd er een dikke streep gezet onder vijftig jaar samenleven. De accountant zei al dat binnen een jaar alles afwikkelen niet zo vaak voorkwam en dat ik – met name emotioneel – ontzettend hard had gewerkt. Dat begin ik nu ook wel te voelen. Mijn leven was en is een soort twee-sporenroute.

Meteen na zijn overlijden kon ik, met behulp van dierbare vriendinnen, een verder leven opbouwen waarin ik me gelukkig voel. Ik merk hoe verdriet en geluk harmonieus kunnen samengaan; hoe het gelukkig zijn met mijn huidige leven verhindert dat ik wegzak in de valkuil van treunis en zelfbeklag. Broos evenwicht waarmee ik zuinig moet omgaan, maar het is tot nu toe gelukt en morgen zie ik wel weer.

Het is geen ‘the show must go on’ want met show heb ik nooit veel opgehad. Ik ben niemand iets verplicht, heb ook geen boodschap aan de meewarige raadgevingen van kennissen met wie ik weinig binding voel. Contacten kristalliseren zich uit. Enkele worden alleen maar hechter en die neem ik serieus; de meeste lossen zich op in de nevelen van de wellevende nietszeggendheid. Social talking is geen kurk waarop je moet drijven.

Het is prachtig weer vandaag, alle buitendeuren staan open en de zon mag naar hartelust schijnen bij deze koele temperatuur. Het gekerm van de barensweeën en het opgewonden getok van de andere hennen dringt door tot aan mijn bureau. Ik vind het nog steeds een feest en allerminst vanzelfsprekend dat er elke dag een eitje voor me ligt.

Over de tuin hangt al een waas van herfst. De bloemen zijn verwelkt nog voordat ze vol hebben gebloeid. De zaden rijpen en alles is vroeger dan gewoonlijk. Maar het groen barst nog steeds de bodem uit en is amper in toom te houden. Ik heb al een paar keer gedacht: als we de boel tot aan de winter zo kunnen bijhouden met wat we doen, dan is het een megaprestatie. Mijn oude spreuk, vaak gezegd toen het gezin nog compleet was, is weer helemaal actueel als we niet redden wat we ons hadden voorgenomen: “Beter half werk dan helemaal geen!”

Ik tuurde vanmorgen naar mijn voordeur waarboven een vorige bewoner ooit een bord hing met “Anno 1917” in sierlijk gesmede letters. Ineens zag ik een lichtpunt. Voor 2017 kan ik onmogelijk weg uit deze heerlijke oude kast die mij al 36 jaar als een handschoen omhult. En ik moest meteen lachen. 1917 hadden we als code genomen voor onze televisie. Als alle stekkers er uit waren geweest werd er om dat nummer gevraagd. Telkens was JW het vergeten en dan herinnerde ik me ineens dat het boven de voordeur stond.