Zie je, er hoeft niet dàt te gebeuren of ik raak afgeleid van mijn blog, terwijl er voldoende te becommentariëren valt. Neem de vermissing van Anne Faber die sinds vorige vrijdag de buurt met agenten, honden, ME-ers, oudgedienden en vrijwilligers confronteert, terwijl hier in de gewone doen niet veel te beleven valt, op een overval of inbraak na.

Vanaf het begin was ik verbaasd over het tijdstip van Anne d’r fietstocht. Het was een bewolkte vrijdag met waarschuwingen voor zware buien. De selfie die ze nog verzond toonde een doorweekte Anne, maar wel tegen een lichte achtergrond, maar dit kan ook aan haar camera hebben gelegen. Haar bedroefde gezicht en het V-teken dat ze maakte pasten naar mijn gevoel niet bij een vrolijke fietstocht. Ruzie gehad? Thuis weggevlucht?

Het moet al zwaar schemerig zijn geweest toen ze mijn buurt passeerde op haar opoefiets. Om van Den Dolder in Huis ter Heide te komen is best een eind. Sindsdien zag ik bedrijvigheid van speurders in alle kleine en grotere bossen in mijn omgeving. Waar ik ook met de hond ging lopen deden speurders hun werk en hoopte ik maar dat ze gezond gevonden zou worden. Naar mate meer dagen verstrijken word ik ongeruster.

De vijver in het Blookerspark werd vanmorgen leeggepompt, hier vlak in de buurt. Beangstigend. De jongens gingen er vroeger schaatsen. We gingen er op zomeravonden wel eens vleermuizen kijken en menigeen ving er visjes voor zijn eigen kleine vijver. Ook vandaag is Anne niet gevonden, tenzij dit stil wordt gehouden om eerst de familie in te lichten. Wel haar fiets en rugtas. Bah.

Het eerste nieuwsbericht vanmorgen betrof het overlijden van Eberhard van der Laan. Mijn hemel, zo snel nadat hij vaarwel zei tegen zijn lieve Amsterdammers. Hij laat de stad onbeschermd achter. Ik heb al ergens horen fluisteren dat Femke Halsema zou willen. Dat worden vast rotte tomaten naar de aardappels in haar strot.