Alles wat Eberhard van der Laan aan verbondenheid bedoelde gebeurt momenteel in Huis ter Heide. Ik was boodschappen gaan doen, even met de hond gaan lopen en besloot toen een ommetje via de Ruysdaellaan te rijden. Men was nog volop bezig bij de vijver waarin fiets en rugzak van Anne zijn gevonden. Ik vond het tamelijk aangrijpend en vervolgde de Ruysdaellaan om aan het einde rechtsaf de Hobbemalaan op te draaien waar gewoonlijk eenrichtingsverkeer geldt. Nu niet. Het stond er vol auto’s.

Ten zuiden van het Wallaerd Sacre Kamp stond een lange rij mensen te wachten op een startsein. Gelijktijdig hoorde ik op het nieuws dat er een nieuwe zoektocht op stapel stond waaraan ook het rode kruis zou deelnemen. De wachtenden gedroegen zich kalm en gedisciplineerd. Het was een bonte wirwar van politiemensen, ME’ers, burgers van allerlei pluimage, zoekhonden met hun bazen en rodekruismensen. Men stond lukraak door elkaar maar dicht aaneengesloten in een keurig lint. Wat mij verbaasde, zelfs ontroerde was de stilzwijgende verbondenheid tussen al deze vreemden met maar één doel:  Anne te vinden. ’t Is dat ik de hond bij me had, anders had ik zo mee kunnen zoeken.

Nog niet lang geleden werden zoekende burgers als sensatiezoekers en lastpakken beschouwd die je beter kon weren omdat ze sporen vernielden. In Huis ter Heide heb ik nu tweemaal gezien hoe de onervaren burgers worden geflankeerd door beroeps die hen leren waarop te letten en hoe te zoeken. Binnen dit levende lint leken rangen, standen en disciplines in de praktijk onmisbaar, maar menselijk ondergeschikt geworden. De een liep er omdat het zijn werk was, de ander omdat hij Anne kende, de volgende omdat hij zich nuttig wilden maken.

Democratie optima forma. Lief zijn voor elkaar.