Het enige dat sinds onderstaande beschrijving uit 2002 veranderd is, is de veestapel. De dierbare suikerkater Floris, een jongen van 8 kilo, is ons twee jaar geleden als 17-jarige ontvallen. De kleine Pluis die zo goed muizen vangt is ondertussen 14 en still going strong. De grote grijze keeshond Beer heeft in 2006 een spuitje gekregen. Hij was bijna 15 en nog altijd vinnig.

De grote grijze kees Yoeko heeft meteen zijn plek ingenomen. Die is veel socialer en zachter. Ik heb alle mogelijke trainingen met hem gedaan en daar plukken we nu de vruchten van.

Verder ben ik fysiek ouder geworden. Maar omdat ik net als Mulisch op een vrij jonge psychische leeftijd ben blijven hangen heb ik daar weinig last van.

Ik houd niet van facebook of van google. Ik heb mijn weblog afgesloten voor zoekmachines. Alles wat ik hier uitkraam hoef ik niet voor eeuwig op heel internet terug te vinden.

In oktober 2002 schreef ik:

In een vorig leven was ik journaliste en cratief handvaardig, het liefste bezig met kleur. Maar toen de eerste Apple in mijn leven kwam (’83) werd ik een verslaafd computerdier, dag en nacht bezig met het doorgronden van de vele mogelijkheden.

Omdat ik ervan houd de dingen zelf uit te puzzelen, liefst met behulp van boeken, onthoud ik ze ook makkelijk. Ik heb ik nooit een cursus gevolgd maar kan met veel soorten software overweg.

Vanaf het begin was ik donateur van de Apple gebruikersgroep Klokhuis. Daar werd ik – als eerste vrouw – voor het bestuur gevraagd, belast met het redigeren en opmaken van het magazine wat ik ruim tien jaar heb volgehouden. Hierdoor kreeg ik de kans om veel hard- en software te testen waardoor ik best handig ben geworden.

Nu hoef ik alle ontwikkelingen niet meer zo op de voet te blijven volgen wat ik als redacteur wel verplicht was. Het is bijna gekkenwerk geworden. Ik verkeer nu in de ontspannen positie dat ik rustig mijn eigen gang kan gaan en voel me dus heel gelukkig.

Minder gelukkig ben ik met mijn culturele leven. Hoewel ik graag lees – en ooit vrij belezen was – maak ik hier te weinig tijd voor vrij. Wat dit betreft vind ik internet fnuikend. Aan mail beantwoorden, log bijwerken, surfen en weblogs van anderen lezen ben ik zo een paar uur kwijt per dag. Voeg hier nog bij dat er altijd wel iets te experimenteren of repareren valt aan mijn systeem of computer en er is weer een dag voorbij.

Ik leef met man en twaalf pootjes (het oude tekkeltje is overleden) in een oud huis met grote, wilde tuin die vooral bestaat uit oude naaldbomen. De grond is puur zand. Het leukste zijn dan ook de vijvers. We hebben er twee, eentje voor en eentje achter, plus nog een ingegraven minibakje waar bruine kikkertjes graag zwemmen.

De twaalf pootjes behoren toe aan grote blauwe keeshond (bouwjaar ’92) die stevig zijn mannetje staat en twee heilige birmanen (’90 en ’98). De oudste kater is sinds februari ’00 suikerziek. Naast de computer valt er dus nog genoeg te doen. Vergeet ik nog beide zonen te noemen maar die zijn al lang uit huis.

Ik houd van beeldende kunst en klassieke muziek. Vooral het moderne repertoire heb ik leren waarderen hoewel ik op chaotische momenten graag de goedgeordende nootjes hoor van Bach, of de rustgevende Early piano works van Satie, gespeeld door Reinbert de Leeuw. Als je mij vraagt zou ik muziek nog meer missen op een onbewoond eiland dan boeken.

Reizen doe ik ook graag maar dit is fout uitgedrukt want er zijn ook landen die me niet trekken. Ik kan beter zeggen dat ik gefascineerd ben door India en dat ik graag nog eens terug zou gaan naar Indonesië. Met name de prachtige eilanden van de Molukken en Irian Jaya zou ik terug willen zien. Naar India moet je voor de cultuur en de mensen; naar Indonesië voor de mensen en hun prachtige natuur.