Isabel zit weer veilig in Frankrijk. Het was een ontzettend leuke tijd. De eerste twee dagen was het weer te slecht om een hond buiten te laten. Geen probleem, want ze is rap met de computer. Nog niet binnen of ze heeft de reservemachine al opgestart. Ze weet precies waar ze alles kan vinden en genoot van Hollandse filmpjes en Franse clips waarmee ze uit volle borst meezong. Ze heeft veel gezongen.

Eten vormde ook geen probleem. Die kleine eigen eitjes sloeg ze geen morgen over. Met een plakje gebakken bacon er onder. Eerst op een boterham met dik geitenkaas en rauwe ham, waar ze na een dag of wat vanaf zag. Doe mij alleen dat gebakken eitje spek maar. En een glaasje sinaasappelsap, en een kommetje rijstemelk met gepofte honingdingen. En een aardbeitje misschien?

In plaats van snoep alleen maar fruit gekocht: kersen, aardbeien, mango’s, avocado’s, meloen. Shakes gemaakt van fruit met een dikke bol ijs erdoor. Mmm. De beste uitvinding van de week was zelf een taartje maken van eierkoek, berg aardbeiplakjes erop, dan een een laagje poedersuiker, tot slot een mop slagroom. En natuurlijk het dessert-buffet tijdens de film, bestaande uit een dikke laag fruit, een bol biologisch vanilleijs, overgoten met vanillevla, en de onvolprezen mop slagroom. Smullen! Wèl gezond gegeten: verse groenten, aardappeltjes en vlees. Ook pannenkoeken en tosti’s gebakken. En een bio-pizza die we boordevol snoeptomaatjes hadden gelegd.

Bootcamp op Soesterberg bleek een succes, hoewel zij twee zware uren had vol oefeningen: opdrukken, kikkeren, hardlopen, klimmen en zo. Ouders mochten er niet bij zijn. Het was tenminste een middag met leeftijdgenoten van 8 – 12 jaar en geen kleutergedoe. Er waren maar drie meisjes maar dat deerde niet. Hoogtepunt was het broodje bakken boven open vuur. Ze deed het – in tegenstelling tot de jongens – met beleid en geduld zodat haar broodje nog lekker smaakte ook. Het programma was flink uitgelopen. Park en museum waren al gesloten toen het bootcamp-leger weer werd vrijgelaten. Betekende dat we het hele park met klimrekken, balken, tanks en schommels voor onszelf hadden, en dat ze al die toestellen nog eens ongestoord op d’r eentje zonder haast kon uitproberen.

Soesterberg

Het NMM in Soesterberg begint leuk te worden! Het park is vrij toegankelijk en barst van de militaire klim-, schommel en balktoestellen, plus tanks waar iedereen in- en op mag. Er zijn twee grote cirkels gekomen. De een is een zandbak met stap-, klim- en glijstenen; de ander een waterbassin waar je waterlopen kunt construeren, waar douches, spuiten en pompen staan. Reservekleren meenemen, dat wel! Arme kinderen die steeds te horen kregen dat ze zichzelf niet nat mochten maken.

Erg sympathiek: er is ook een pomp met drinkwater. Er staan (overdekt) banken en tafels waar je meegebrachte bammetjes kunt eten. Natuurlijk is er ook horeca waar je iets kunt halen, maar dit is niet verplicht. Ik denk dat Soesterberg (vooralsnog?) het enige gratis toegankelijke pretpark is waar je een hele dag lol kunt hebben met kleine en grotere kinderen, want je bent ook niet verplicht het museum in te gaan dat zeer uitgebreid is en gratis voor museumjaarkaart.

Dierenpark

Dierenpark Amersfoort blijft leuk, maar is geheel gericht op consumeren. Bij de friettent werden slecht hersluitbare flesjes water verkocht voor 2,50 wat mij te gortig was. Isabel had dorst na de zoute patatten. Ik ben in het restaurant een bio flesje Schulp gaan halen met afsluitbare dop dat in mijn zak paste. Kon eventueel met drinkwater worden hervuld zonder te lekken. Met parkeren en horeca mee, (één ijsje,  één friet en het flesje) waren we dik zestig euro kwijt voor één 65+ plus kind. Gelukkig waren we goed doorvoed. We zouden eerst nog een pannenkoek blijven eten, maar na de friet was de honger weg. Thuis brocoli met gekookte jonge oppendoezen en een tartaartje gemaakt. Smaakte wel zo lekker en gezond.

‘t Oortje

Dagje Utrecht werd vooral een succes door ons bezoek aan ‘t Oortje. Dit is een sieradenwinkel aan de Oude Gracht, vlak bij de Donkere Gaard. Ze hebben een grote collectie aluminium, titanium en stalen oorversierselen die ‘huidvriendelijk’ zijn. Isabel nam de tijd om de hele collectie te bestuderen, maar kwam steeds terug op haar eerste keuze. Klein pinguins in haar oren. Haar dag kon niet meer stuk.

Centraal Museum

Om eens iets anders te doen èn omdat Nijntje er tijdelijk was ondergebracht, bezochten we het Centraal Museum. Nijntje miste alle pretjes uit het oude gebouw en was gedegradeerd tot baby- en kleuterspeelzaal. Toen we de eindeloos lange zalen hadden gehad, konden we geen Nijntje meer zien. Drankje horeca en óp dan maar naar het antieke poppenhuis, waar een ernstige dame stil stond te genieten totdat Isabel langdurig de hik kreeg van haar chocomel.

Isabel is altijd de baas van de routing. Ze kan goed kaart lezen, bestudeert hoe we moeten, en draait het papier nooit rond. Toen we driemaal hetzelfde rondje hadden gelopen zei ze boos: ‘hier deugt geen klap van, de verhoudingen kloppen niet!’. Voor mij had ze groot gelijk. Er stonden lange blokken aangegeven terwijl de afstanden maar superkort waren. Toen ze dit had geconstateerd liep ze rechtstreeks naar de zaal van het oude schip, waar – helaas helaas – het licht kapot was. Ze vond de geur van gebreeuwd touw ronduit smerig en waren er zo weer weg. Al met al geen succes.

Speeldoos

Speeldoos en pierement kent ze op haar duimpje. Ze wilde er eigenlijk niet heen maar toen we er langs liepen wilde ze er in. ‘Ga jij maar lekker zitten, ik ken de weg’, zei ze. Ze wilde niet met de rondleiding mee die net begon, maar boven een melodietje knippen. Ze kwam tussendoor nog kijken of ik me buiten op het terrasje wel amuseerde en verdween meteen weer naar binnen naar de machines die ze zelf kon bedienen. Ik was blij even te zitten terwijl zij resoluut haar onafhankelijke gang ging.

La Place

Bij La Place kochten we een biologische pizza. Zin in iets lekkers?, vroeg ik, en we kozen ons smakelijk ogende vruchtengebakjes met een groot glas vruchtensap. De taartjes vielen ontzettend tegen. Veel te zoet en vet naar onze smaak, met stijve pudding eronder. Isabel grinnikte dat ze een eierkoek met aardbeien heel veel lekkerder vond en we aten de taartjes niet helemaal op. Daarna wilde ze even over de snoepafdeling lopen, alleen maar om naar al dat moois te kijken. We besloten dat we die grote schuimen nog het lekkerste vonden, maar dat we beter zelf konden maken. Hetgeen er niet meer van kwam omdat we films van ‘Mees Kees’ moesten kijken.

Stationshal, bus en vliegveld

Zondag gidste ze me – op weg naar Airport Rotterdam –  feilloos door de nieuwe stationshal naar perron 8 en in Rotterdam naar de bushalte. Lijn 33, dat had ze van vorige keren onthouden. Ze wist hoe het moest en had geen chauffeur nodig. Helaas mocht ze haar OVkaart niet voor het ruitje houden omdat kinderen op zondag gratis reizen. Uitchecken was er dus ook niet bij, wat ze jammer vond.

Als een routinier stoof ze op het vliegveld meteen naar de juiste balie en kwakte haar reispapieren op de desk. Wel een nieuw tasje graag, sprak ze tegen de dame. Van het oude had ze het halslint voor iets anders gebruikt. Ze werd op haar wenken bediend.

En toen vloog ze weer zwaaiend uit mijn leven tot ze nog maar een wit stipje was in de grote blauwe lucht.

Laat ik nou zin hebben om reclame te maken. En wel voor de tuingereedschappenzaak Kok in Soest. Meestal ben ik niet zo, maar ze verdienen een pluim.

We kwamen er ooit terecht omdat we door een tuincentrum (ook in Soest) werden doorverwezen met een kapot apparaat dat (voor dit tuincentrum c.q. de fabrikant) te oud was om nog te repareren. We gingen naar Kok, en na 14 dagen was het euvel voor een zacht prijsje verholpen.

Afgelopen najaar heb ik er een kist tuingereedschap heengebracht om te laten slijpen, van nieuwe stelen te voorzien of te laten smeren. Piekfijn in orde voor zes tientjes. Scherpe messen, scharen en schoppen is echt het halve werk. Ze hebben me daar goed geadviseerd over de bosmaaier. Ik heb deze aanwinst vanaf dat ik hem bezit elke dag gebruikt. Je pakt hem zo makkelijk (niet vullen, geen snoeren) en hij is zo licht om mee te werken dat het een pretje is. Dit is trouwens de eerste machine die ik bij hen kocht. Ook toen JW er nog was, hebben ze alleen maar reparaties voor ons gedaan. Ze bestellen de onderdeden en hebben eigen monteurs.

Over de benzinemaaier heb ik ook veel geleerd. Ooit hebben ze hem voor een paar tientjes gereviseerd, toen iemand hem fout op z’n kant had gelegd en de olie (of de benzine – daar wil ik af zijn) door de hele machine was gelopen. Tuincentrum zei: geen redden meer aan. Wegdoen dat ding. Kok zei: we knappen hem op want het is een oersterke maaier.
Benzinemaaier dus. Ja, weet ik veel ineens, nu ik er alleen voor sta. De grotere stukken gaan er natuurlijk veel sneller mee dan met de bosmaaier die prima is voor hobbelige ruigten die we voldoende hebben én hij heeft een opvangbak. Met mijn hooikoorts is het zaak om gras kort te houden.
Startproblemen had de maaier laatst, na lang stilstaan. Ik vond in de garage nog een volle jerrycan benzine, maar wist niet hoeveel er in de tank van de maaier zou passen. Voordat ik de machine zou overspoelen, was ik zo slim om Kok te bellen.

Geen oude benzine gebruiken!, was de eerste reactie. Benzine bederft zeer snel. Gooi de oude maar in je auto, die heeft een veel grotere carburateur, koop een 3 liter jerrycan met een buigzame opschroeftuit die nooit knoeit, en haal telkens voor het maaien verse brandstof. Als je gaat maaien, altijd de tank van de machine helemaal vullen, zodat oude brandstof zich mengt met de nieuwe.
. Iedereen wéét dit natuurlijk, behalve ik.
Aan dit soort adviezen heb ik wat, en ze zijn nog gratis ook! Evenals de glimlach die ik erbij cadeau krijg. Plus de opmerking: als je ook maar érgens mee zit, hoe dom de vraag ook lijkt, dan moet je ons bellen.
Ik maak dus reclame want ik weet, dat ik voor gereedschap niet meer naar zaken ga die alleen dozen schuiven en van repareren niets willen weten. De naam is: Kok tuinmachines, Laanstraat 74, 3762 KE Soest. Tel: 035 6010740. Ouderwets, degelijk en ongelooflijk aardig. O zo.