Sophie Hilbrand, hoog gewaardeerd in alle kreukels, vind ik niet te pruimen in haar zaterdagse leutprogram waarvan ik nu 1 1/4 aflevering heb gezien. Mens, houd je bij je fantastische spuit&slik achtige thema’s waarin je formidabel bent! Maar dit terzijde. Ik zapte weg.

Op Canvas trof ik onder de titel ‘Alleen Elvis blijft bestaan’, een bijna 2 uur durende zomergastuitzending onder leiding van Thomas Vanderveken. De gast was Ilja Leonard Pfeijffer, ooit schrijvende bohémien van het zuiverste water die uit was op ophef en dronkenmansvertier. Maar ik genoot indertijd al van zijn Harde Feiten, waarin hij 100 romans bundelde van minder dan 500 woorden.

De laatste jaren heeft hij zich, door zijn lief gesteund, omgetoverd tot een oprechte persoonlijkheid, de schaamte voorbij, die om gelukkig te zijn geen andere gedaante meer hoeft aan te nemen dan zijn eigen wezen. Hij blijkt een buitengewoon warmvoelende intelligente schrijver die diepgaande zaken over de toekomst met vluchtelingen te vertellen heeft. Zijn aangename stem, die perfect geformuleerde zinnen zonder één hapering uitspreekt, is muziek om naar te luisteren. Hij vertelt even boeiend als hij schrijft

Vorige vrijdag naar de uitvoering geweest van ‘A universal sorrow’ door de Nederlandse Bachvereniging. Ik moest mezelf hiervoor scheiden van mijn man; er een verdraaid gezellig diner voor laten schieten dat hij op z’n eentje bezocht; me door de striemende regen naar de Geertekerk begeven waar je in de wijde omtrek niet kunt parkeren, nog een kwartier voor de gesloten kerkdeur staan watertrappelen, maar toen begon er een feest van Purcell, Byrd, Tavener, Buxterhude, vader en zonen Bach onder leiding van de altijd (te) bescheiden Jos van Veldhoven die deze avond werkelijk in zijn vingers had. Het aanvankelijk lauwe publiek (veel plaatsen bezet door werknemers van sponsoren) ging uiteindelijk ook uit zijn dak toen liefhebbers – terecht! – aan een staande ovatie begonnen.

Zondag ontdekte ik op het onvolprezen concerthuis van radio4 dat A Universal Sorrow daar nog ±90 dagen te beluisteren valt. Aanbevolen!

A Universal Sorrow is opgenomen in Maastricht, wat niet terzake doet. Ik speelde de opnames in het weekend een paar keer af. Toen deed zich weer het merkwaardige voor (maar zo merkwaardig is dit niet) dat muziek steeds mooier wordt naarmate je hem vaker hoort. Verrassing maakt plaats voor herkenning, dat moet het zijn.

Zondagavond bleek ik totaal verslingerd aan de Universal Sorrow waarvan ik ook het tekstboekje nog heb en de uitvoerenden weet: Marjon Strijk sopraan, Barnabás Hegyi alt, Immo Schröder tenor, Matthew Baker bas. Ik smeekte een vriend die uiterst rap is in het pakken en bewerken van computergeluid dit concert voor mij als MP3 in een bestand te zetten en nu kan ik het ook na 90 dagen nog draaien.