BN’ners met gouden hart
Iconische foto, wat dit dan ook wezen mag. Dagelijks sterven er wereldwijd misschien wel honderd kleuters van drie, minder vredig en goedverzorgd dan dit weldoorvoede manneke. Mij heeft dit beeld ook diep geraakt, maar niet zodanig dat mijn verstand ervan op nul gaat.
BN’ners die hun architecten opdracht gaven kamers te verbouwen voor vluchtelingen. Ai, wat een meelevende mensen. Het ‘Doe goed en zie niet om’ blijkt vervangen door ‘Kijk mij eens’. Het werkt aanstekelijk want niemand wil natuurlijk achterblijven. Stel je voor. Zij een Syriër in huis? Dan ik ook een!
Een gevluchte Syriër die elk gevaar heeft getrotseerd lijkt mij geen pop die met een opwindsleutel kan worden geprogrammeerd om – uit pure dankbaarheid – te doen of laten wat zijn weldoenster verlangt. In het Midden Oosten gelden andere mores dan in ons rijke Westen.
Mevrouw de BN’ster, bent u zich ervan bewust dat elke goedwillende vluchteling u – met onbedekte benen en schouders, loshangend haar en borsten die uit uw behaatje puilen – vanuit zijn geloof en cultuur een regelrechte hoer mag vinden die zijn respect niet waard is?
En later?
Oke, oke. Maar in deze onderbuikgevoelens om iconische jongetjes voor de toekomst uit te bannen, schuilt nog een ander gevaar. De Nederlander is tamelijk geneigd impulsieve beslissingen te nemen. Ook Tweede Kamerleden willen niet graag voor gevoelloos worden versleten. Met de duizenden vluchtelingen halen we Moslims binnen. Nu is dit logisch omwille van de menslievendheid, maar op de langere duur minder gewenst?
Eenmaal ingeburgerd, aangesterkt, van trauma’s genezen en met loon en veel kinderen op zak, zou het mij niet verbazen als ze een hechte gemeenschap blijven vormen met hun mede landgenoten, vader/moederland, geloof en gewoonten. Gaat en vermenigvuldigt u! Als er elk jaar miljoenen vluchtelingen blijven komen, wordt deze groep wel erg bepalend. Welke illusies koesteren we toch? Een moslim die van zijn geloof afvalt verdient de doodstraf! En we weten nu al niet hoe we met een paar Turken en Marokkanen moeten omgaan, toch?
Exact twee jaar
Vandaag exact twee jaar geleden dat ik JW heb begraven. Het is gelijktijdig heel lang en heel kort geleden. Ik heb meer tijd en rust om het me bewust te zijn. Het eerste jaar vergleed met gebroken pols, diverse reparaties van lekkages, achterstallig onderhoud dat nodig moest gebeuren, opschonen van dode bomen. Er was altijd wat, en het is nog niet allemaal klaar.
Opruimen van de diverse archieven bleek (en blijkt) een bijna onmenselijke klus. Toen de zomer aanbrak moest ik mijn energie aan de tuin besteden en bleef de niet afgewerkte binnenboel liggen. Vorige week ben ik er met Inge in de stromende regen weer aan begonnen. Ik kijk de papieren door, zij scheurt of snippert en draagt de afgewerkte boel naar beneden. Je kunt dit werk niet met meerderen doen. Alles gaat door mijn handen, langs mijn ogen, via mijn herinneringen. Alle vertrouwelijk materiaal moet versnipperd worden omdat het geen pas heeft om het met naam- en toenaam op straat te leggen.
Er zijn ook mappen die in hun geheel versnipperd worden. Met dit klusje vul ik mijn avonden. Het geeft me tijd om over vele zaken na te denken, zoals het vluchtelingenprobleem. TV-vrij bestaan want ik kan onderhand geen BN’ner meer zien en geen ad-hoc beslissingen meer horen van mensen die het ook niet weten, maar wel zo nodig iets moeten zeggen.
Ik zou best een Syriër willen hebben als extra kracht in de tuin, als schilder of sjouwer van rommel. Ik loop zelden met blote schouders of benen vanwege de teken, dus dat respect zou wel lukken. Maar als ik er een zou treffen die ‘s-avonds plat op mijn bank voor de tv ging hangen, of ‘s-nachts het huis zou laten galmen van Arabische gezangen, dan ben ik zeer tevreden met mijn leven dat minder ordelijk verloopt dan de planning was.
Wildernis
Las laatst in de VK een artikel, dat iedereen gebaat zou zijn met een stuk eigen wildernis dat onverstoorbaar zijn eigen gang gaat. Ik mopper dus niet, hoewel Inge en ik continu bezig zijn met rooien, wieden, snoeien en spitten. Gif spuiten is verboden. Tegen afwisselend warmte en overmatig regen bleek trouwens geen kruid of gif gewassen. Zo was je klaar, zo kon je weer opnieuw beginnen. Toch is er weinig dat meer ontspannend is dan gewapend met schop, maaiers en scharen de woesternij naar eigen inzicht te lijf te gaan. De mens wikt, maar de natuur beschikt.
Handenbinders
Natuurlijk zijn dieren handenbinders, maar ik krijg veel gezelligheid terug. Vanmorgen – eindelijk was het een paar uur droog – het kippenhok schoongemaakt. Daantje is met zijn vier meisjes een verknochte harem geworden, en kipje Stippel dat maanden vijandig bejegend is, hoort er nu helemaal bij. Ik mag zonder verdedigingswapens de ren binnenlopen. Ze drommen om me heen om te zien wat ik ga doen. Het schone hok werd met goedkeuring ontvangen. Ze stapten er om de beurt binnen om met zacht gemonkel hun instemming te uiten. Het hok was trouwens behoorlijk smerig want met die zware regenval hadden ze binnen gewoond, wat ze maar zelden doen. Hoewel de ren geheel is afgedekt, was er geen droge plek meer te vinden. Overigens gaat, op advies van Jurjen, alle stro-met-poep als mest naar de noten- en fruitbomen. Deskundig hergebruik.
Vanmorgen eitje 575 geraapt. Als je mij vraagt hebben ze met dit smerige weer niks beters te doen dan eieren leggen.
Yoeko in de lappenmand
Yoeko zat een tijd in de lappenmand. Zijn prostaatontsteking had ook lever, darmen, nieren en blaas ontregeld. Castreren leek de enige optie. Met het slechte gevolg van karakterverandering, wat telkens na tijdelijke chemische castratie bleek. Van vrolijke hond die onbevangen op soortgenoten afdanst werd hij een angsthaas die zich in de bosjes schuil hield totdat de ander was gepasseerd.
De nieuwe DA die ik heb op de holistische kliniek, is zeer wel in staat om out-of-the-box te denken. Na jarenlang overmatige libido intomen, wat op het laatst vergeefs bleek, nam zij de doos vrouwelijke hormonen erbij. En wat bleek: Yoeko’s lijf schreeuwde hierom! In plaats van mannelijkheid indammen, krijgt hij nu vrouwelijkheid toegediend. Experiment. Was zelden eerder voorgekomen. Eind oktober op controle. Maar iedereen die hem kent heeft het gevoel dat hij al heel wat energieker uit zijn ogen kijkt.