Vertroebelde oortjes
Ik stond even met twee poten terug in de Hollandse klei vanwege een verstopt oor, waarschijnlijk door vliegen met verkouden neus. Assistente deed gisteren haar best om de prop eruit te krijgen, maar na vier keer spoelen wist ze zeker dat er geen prop zat. Oor was brandschoon. Dus dringend advies om vanmorgen naar dokter te gaan. Daarna was het oor door olie en water pas permanent dof en doof geworden. Ik werd er sjaggerijnig van en zat 'm behoorlijk te knijpen.
U heeft geen neusdruppels in huis?, vroeg de dokter. Nee, ik ben nooit verkouden, sprak ik naar waarheid. Hij keek me aan of ik gek was, want ik loop vanaf half oktober permanent te blaffen en/of te snotten en we kunnen elkaar dan ook niet meer zien. Oke, neusdruppels plus pilletje en dan sal alles reg kom met het trommelvlies want het staat op onderdruk, overdruk, hol, bol, weet ik veel. Of het soms pijn doet? Hij tikte me tegen de holten. Als het pijn doet dan is het te laat, sprak ik cryptisch. Ik had geen zin om uit te leggen hoe hoog mijn pijndrempel is.
Al tweemaal neusdruppen genomen maar het oor voelt nog steeds of het in de watten ligt. Zit ik aan de keukentafel terwijl ik net de 5 getikte pagina's heb gelezen die bij het pilletje horen (zodra je de bijsluiter hebt gelezen wordt je panisch voor de medicijnen) of ik raak aan het ijlen nog vóór ik een pil heb genomen. Ik stamel tegen JW die koffie komt halen: da's vreemd, er holt een konijn over het rieten dak van het schuurtje! Ik besef dat ik onzin uitkraam maar zie voor de tweede keer hoe iets grijzigs zich over het dak verplaatst.
Gaat zitten zeg! Het blijkt Fiep te zijn op weg naar haar bakje noten, maar deze idiote weg heb ik haar nog nooit zien nemen. En, over oren gesproken, ze ziet er wat gehavend uit. Alsof iemand een hap uit haar oor heeft genomen. Of is, behalve mijn oor, nu ook mijn blik vertroebeld?