We kwamen als een van de eersten de Grote Kerk uit en haastten ons naar het parkeerterrein bij het Dortsmanplein om vóór alle chauffeurs van politici en sponsoren Naarden Vesting uit te rijden. Er liep ons een heer tegemoet met vraagtekens in zijn ogen. Hij hield ons staande.
“Wat is hier in godsnaam aan de hand”, vroeg hij oprecht verbaast. Ineens is er zoveel leven in het dorp?
“Matthaüs”, zeiden wij verbaasd over deze onwetendheid.
De man was hier nog maar net komen wonen, zoveel werd wel duidelijk.

Vandaag temidden van velen in de Cenakel te Soesterberg het Nederlandse afscheid bijgewoond van Loek Lafeber die op oudjaar 2012 is overleden. Hij was een begenadigd emailleur die het werken met koel en glimmend glas – dat zo makkelijk tot kitsch kan verworden – een ongekende verfijning gaf. Hij schilderde met émail alsof het aquarel was. Zijn pastels en olieverfschilderijen hadden eenzelfde transparantheid als zijn émaux. Conny van den Bor heeft voor Amersfoort een mooi artikel over zijn levensloop geschreven.

De eerste keer dat ik Loek ontmoette was in 1970 op de Hof in Amersfoort waar hij cursus gaf. Wèg met alle broches en voorgestanste bloemetjes. Jullie nemen een vierkant koperen plaatje, leggen dit in azijn-met-zout tot er geen vetje meer op zit en beginnen eerst het stof uit de émailpoeder te spoelen. Het stof vang je op in een melitafilter, laat je drogen, want daarmee gaan we achterkanten doen. Ik had alle boeken bestudeerd, maar deze werkwijze was ik nog nergens tegengekomen. Ik geloof dat ik aanleg had; dat zei hij tenminste en hij moedigde me aan. Maar hij maakte altijd de de platen die ik had willen maken. Ik vond het dan ook overbodig de wereld op mijn werk te tracteren. Ik hield van het technische geduldige gedoe: met een minuscuul kwastje natte poeder opbrengen, met een speld de glaskorrels verdelen en dan laagje na laagje (liefst in de open bulderende vlam) branden tot de kleur eruit kwam die ik had bedoeld. De geur alleen al! Ik heb één keer geexposeerd, zelfs een paar stukken verkocht, maar het was de geur van het branden waarvan ik het meeste hield.

De Franse jaren waren warm en uitbundig. Een film, vanmiddag getoond, bracht talloze herinneringen boven en onze jeugd terug. De lavendel viel te ruiken! Het emailleren werd geleidelijk door aquarel of pastel verruild waar ik geen biet van terecht bracht. Het koperen plaatje van 25 x 25 werd vervangen door vellen A2. De verf liep alle kanten uit behalve de goede, en droogde altijd op plekken waar ik hem nat had willen houden. Gaf niets, want het meest overweldigend bleef de muziek die na het zwoegen onder de gewelven klonk. Heerlijke platen uit de Sénanque zoals Grèce, Byzantijns of de Missa Romana van Pergolesi. En als beloning voor het harde werken de adembenemende salades van Ted, overspoeld met een gris waarvan je prettig dorst kreeg. Of Hollandse haring waarvan we koppen en staarten vergaarden om de sceptic tank mee te spekken.
En dan groei je toch weer lange jaren uit elkaar omdat het leven wendingen neemt die je niet had voorzien. Maar de muziek is gebleven, de prachtige herinneringen, de warme provençaalse kleuren hangen hier aan de muren. Het fluitertje, de ruiter en de bosnimf zijn zo levend als wat.